Tímarit lögfræðinga - 01.06.1965, Blaðsíða 33

þess dóms það með sér, þar sem það sé áritað um framsal
að Iðnaðarbankanum. Stefnandi eigi því rétt skv. þeim
dómi, en ekki skv. víxlinum. I öðru lagi byggir stefndi
sýknukröfu sína á því, að stefnandi hafi ekki form-
lega löglega heimild til þess að krefja greiðslu skv. vixl-
inum. I framangreindum bæjarþingsdómi segi að Iðnaðar-
bankinn hafi framsal til sín og á bakhlið víxilsins séu
stimpluð orðin „víxillinn greiðist Iðnaðarbanka Is-
lands. h.f. eða þeim, sem hann tilvísar.“ Nú séu hin á-
stimpluðu orð útstrikuð og verði eigi annað séð, en að
Iðnaðarbankinn sé formlegur eigandi víxilsins en eigi
stefnandi.
Með vitnaframburðum var talið sannað að stefnandi
hafi leyst til sín vixilskuldbindingar útgefanda víxilsins
C við Iðnaðarbankann, en er stefnandi leysti til sín víxil-
skuldbindingu þá, sem hér um ræðir hafði bankinn feng-
ið dóm gegn útgefanda einum enda þótt fleiri víxilskuld-
arar væru á víxlinum.
Við innlausn dómsins vegna útgefanda C og framsalið
á dómskröfunni frá Iðnaðarbankanum hafi þvi stefnandi
aðeins öðlast þann rétt sem C átti gagnvart öðrum víxil-
skuldurum skv. víxlinum, sem dómurinn byggðist á.
Stefndi hafi verið á eftir C á umræddum víxli og geli
A því ekki við innlausn sína á víxilskuldbindingu C ekki
öðlast neinn rétt á hendnr stefnda. Var B því sýknaður
af kröfu A um greiðslu víxilfjárhæðarinnar.
Dómur Bþ. B. 11. apríl 1957.
Víxilmál. — Gildi víxilskuldbindingar.
A höfðaði mál gegn B lögfræðingi og krafði hann
greiðslu víxils. B krafðist sýknu á þeim forsendum, að
hann hefði verið svo ölvaður, er hann tókst á hendur
víxilskuldbindingu þá, er um var að ræða, að hann hefði
enga hugmynd haft um það fyrr en stefnandi skýrði
sér frá því. Taldi stefndi að sig hefði skort hæfileika til
að taka á sig víxilskuldbindingu eins og á stóð og að
Tímarit lögfræðinga
95