Tímarit lögfræðinga - 01.11.1980, Síða 6

hann, og er mér minnisstætt, að skákir okkar tóku oft langan tíma, því að
samtímis tókum við langar lotur til að ræða dægurmálin. Á þeim árum lásum
við stundum saman lögfræði. Fór þá stundum á sömu leið, að eldhúsumræður
okkar og fleiri félaga tóku æði mikinn tíma.
Haukur minntist oft þessara björtu daga með hlýju, og hélt hann alltaf
tryggð við vinina frá skólaárunum.
Kona Hauks var Lilja Þórólfsdóttir ættuð af Ströndum. Þau gengu í hjóna-
band árið 1952 og eignuðust þrjá sonu: Heimi tölvufræðing, Ragnar norrænu-
nema í Háskóla íslands og Jón Hauk, sem er við dýralæknisnám í Edin-
þorgarháskóla.
Starfsvettvangur Hauks Jónssonar var öðrum þræði margvísleg lögfræði-
störf og þá einatt málssóknir og hins vegar trúnaðarstarf í þágu stórútgerðar.
Það fór ekki miklum sögum af útgerðarstörfum Hauks. Hann vann þau
í kyrrþey af árvekni og samviskusemi. Auðsætt er, að húsbóndi hans, Tryggvi
skipstjóri og útvegsmaður Ófeigsson, sem ritaði um hann látinn, hefur haft
miklar mætur á honum. Getur hann sérstaklega um frábæra reg.lusemi hans
og stundvísi.
Sem málfærslumaður varð Haukur hinsvegar landskunnur og gat sér góðan
orðstír. Hafa dómendur sem fylgdust með störfum hans, verið á einu máli
um það, að hann hafi verið glöggur á kjarna hvers máls og greinargerðir
hans og ræður einkennst af þeim máta, að lýsa atvikum hlutlægt í aðal-
atriðum og gera hóflegar kröfur um málslyktir. Haukur vissi, að það fer vel
saman að halda einarðlega fram sannfæringu sinni með Ijósum rökum og
að gera það á þann hátt að særa sem minnst tilfinningar þeirra, sem eru
á öndverðri skoðun. Það er oft vænlegast til góðs árangurs. Það fer einnig
saman að vera trúr sannfæringu sinni, svo að menn láti hvorki ótta né
vináttu koma sér til þess að breyta á móti henni, — og svo hitt að gera
ekkert af þrætugirni eða þeim hégóma að láta aldrei undan, þótt menn
sjái, að upphafleg skoðun hafi verið röng. Viðbrögð Hauks á starfsvettvangi
sýndu vel, að lunderni hans einkenndist af veglyndi án veiklyndis og þrek-
lyndi án þrályndis. Upplagið var gott, en miklu réð sú ögun, sem hann
beitti sjálfan sig alla tíð. Sjúkur og þjáður síðustu vikurnar kvartaði hann
ekki. Öllu var tekið af stillingu eins og endranær.
Haukur Jónsson var alla ævi áhugasamur um þjóðmál. Hann las talsvert
um pólitík og fylgdist jafnan vel með stjórnmálabaráttunni í landinu. Erlend
stjórnmál, heimsmál, voru honum líka hugleikin. Hann var íhaldsmaður í
eðli sínu, varfærinn en þó framfarasinnaður. Hann vissi, að þetta gat vel
farið saman.
Haukur var fríður sýnum og sviphreinn og mann föngulegastur á velli.
Drengilegur var hann í allri framkomu. Hann var oftast hýr enda skemmti-
legur hvort heldur í einkaviðræðum eða að mannfagnaði. Vinsæll var hann
og ávann sér fyllsta traust þeirra, sem hann átti samskipti við.
Við lát Hauks Jónssonar er skarð fyrir skildi og er þá mestur missirinn
fyrir konu hans og syni. En bæði ástvinir hans og félagar minnast ævilangt
hins góða drengs. Það gefur lífinu aukið gildi að hafa átt slíkan mann að
vini.
Ásgeir Pétursson.
128