Tímarit lögfræðinga - 01.10.1985, Síða 46

breytingu sem gerð var á þeim árið 1980. Mér er ekki kunnugt um að
dómstólar á Norðurlöndum hafi slegið þessu föstu, en telja verður
líklegt að svo verði. I mars 1985 var sett fram krafa í fógetarétti
Reykjavíkur um lögbann við dreifingu tiltekins tölvuhugbúnaðar. Með
úrskurði 19. mars 1985 var framgangi lögbanns synjað án þess að
nokkur efnisleg afstaða væri tekin til reglna um vernd hugbúnaðar.
Eins og1 upptalningu hugverka í 1. gr. höfundalaga nr. 73/1972 er hátt-
að myndi tölvuhugbúnaður falla undir bókmenntaverk.
Rétt er að gera sér grein fyrir skilyrðum þess að hugbúnaður njóti
höfundaréttarverndar. Hér skiptir að sjálfsögðu ekki máli að hann
hefur venjulega ekki fagurfræðilegt gildi eða að hann er fyrst og
fremst ætlaður til að stýra tölvum en ekki til mannlegrar skynjupar.
Hafi við gerð hugbúnaðarins átt sér stað sjálfstæð andleg sköpun
hlýtur hann að geta notið höfundaréttarverndar. Því hefur verið hald-
ið fram að forritun lúti ákveðnum lögmálum og gefi ekkert svigrúm
til einstaklingsbundinnar sköpunar. Þessi rök eiga ekki rétt á sér. Við
alla samningu vísindaverka og jafnvel listsköpun er notað ákveðið
kerfi og ákveðnar aðferðir, en sjálfstæð sköpun felst í vali aðferða,
röðun efnis, málnotkun og stíl. Við forritun kemur sjálfstæð sköpun
fram fyrst og fremst við val, uppbyggingu og röðun allra skipana sem
forrit er sett saman úr, við það hvernig flokkum skipana er raðað
saman, og að einhverju leyti kemur sjálfstæð sköpun fram í formi for-
ritsins, þ.e. vali orða og tákna. Forsenda höfundaréttarverndar er
sem sé sú að það megi finna aðra lausn en hið tiltekna forrit býður
Erla S. Árnadóttir lauk lagaprófi vorið 1983.
Þá um sumarið gegndi hún starfi fulltrúa í
dómsmálaráðuneytinu, en veturinn 1983-1984
stundaði hún framhaldsnám í höfundarétti og
félagarétti við lagadeild Háskólans f Oslo. Frá
ágústbyrjun 1984 hefur Erla starfað sem full-
trúi Helga V. Jónssonar hrl. Hér birtist, að
mestu óbreytt, erindi er hún flutti á máiþingi
Lögfræðingafélags íslands í september 1984.
116