Tímarit lögfræðinga - 01.10.1985, Qupperneq 57

1979, bls. 174 o.áfr., einkum bls. 189-198). Hins vegar má líka skilja
dóminn svo, að sameignarfélagið D sé skaðabótaskylt sökum þess að
verkstjóri félagsins hafi vanrækt skyldu til að ganga úr skugga um,
að umbúnaður væri fullnægjandi áður en hann fól starfsmanninum að
vinna á verkpallinum. Þeim, sem þetta ritar, finnst síðari skilningurinn
nærtækari. G hefði verið auðvelt að kanna aðstæður í umrætt sinn og
naumast gat farið fram hjá neinum, sem var á staðnum, að handrið
vantaði.
Gegn sök af hálfu G mælir m.a., að almennt ættu þeir, sem afgreiða
steypu og annað efni til nýbygginga, að geta treyst því, að byggingar-
meistari eða vei’kstjórar á byggingarstað sjái um að öryggisbúnaður
sé ekki andstæður ákvæðum, sem sett eru í lög og reglugerðir til varn-
ar slysum. I framhaldi af því má spyrja, hvort almennt sé óforsvaran-
legt að senda óiðnlærðan verkamann með byggingarvörur á vinnustað
í nýbyggingu, án þess að með honum fari verkstjóri, sem kannar um-
búnað og varar verkamanninn við hættum, sem kunna að vofa yfir.
Dómur í Hrd. 1965, 321 um vinnuslys í vörugeymslu bendir til, að svo
strarigar kröfur verði yfirleitt ekki gerðar til vinnuveitenda, en í hon-
um er sýknað af bótakröfu, þar sem Hæstiréttur taldi vinnuveitanda
ekki bera ábyrgð á afgreiðslu varnings í vörugeymslu annars aðila (Um
dóm þennan er fjallað í fyrrnefndri grein í Tímariti lögfræðinga 1979,
bls. 195-197).
Telja verður miður farið, að rökstuðningur Hæstaréttar skuli ekki
vera ítarlegri en raun ber vitni. Gera verður kröfu til þess, að í dómi
séu tekin af öll tvímæli, ef ætlunin er að setja fordæmi, sem felur í sér
nýmæli í íslenskum skaðabótarétti. Ef bótaábyrgð vinnuveitandans er
hins vegar reist á sök G, hefði verið mjög auðvelt að taka það fram
skýrt og greinilega.
127