Tímarit lögfræðinga - 01.09.1994, Side 17

ekki talinn hafa rétt til þess að krefjast vaxtanna, áður en veðkrafan hefur
verið vanefnd, til þess að lækka kröfu sína á hendur framseljanda.27 Um að-
fararheimild handveðhafa samkvæmt 2. gr. aðfararlaga nr. 90/1989 og um
heimild hans til þess að láta afborganir ganga upp í kröfu hans á hendur veð-
sala sjá kafla 2.3.3 hér á eftir.
Samkvæmt 2. gr. tilskipunar frá 9. febrúar 1798, um áritun afborgana á
skuldabréf, gildir sú regla, að kvittanir á lausu blaði, sem skuldabréf er fyrir,
skulu, ef afborganimar eru ekki einnig ritaðar á skuldabréfið sjálft, aðeins
hafa gildi gagnvart þeim, sem gaf þær út, en teljast ekki gildar gagnvart
öðrum, sem fyrir veðsetningu, framsal eða á annan hátt eru orðnir réttmætir
handhafar skuldabréfsins. Samkvæmt ákvæðum 3. gr. má vaxtagreiðsla þó
vera undanþegin þessum fyrirmælum, og sérstakar kvittanir fyrir vöxtum vera
fullgildar, ekki aðeins gagnvart þeim, er gaf út kvittunina, heldur og gagnvart
hverjum öðrum, sem skuldabréfið hefur síðar verið selt í hendur að veði eða
til eignar.28
Ef fjárnám er gert í verðbréfi eða kröfu, telst það, ef annað er ekki tekið
fram, einnig ná til arðs eða vaxta af bréfinu eða kröfunni, jafnt til þeirra, sem
þegar hafa fallið til, og þeirra, sem réttur stofnast til síðar, sbr. 3. mgr; 44.
gr. aðfararlaga nr. 90/1989. Víkja má frá þessari reglu með ákvörðun við fjár-
námsgerð.
2.2.2 Tryggingarréttindi
Ef trygging hefur verið sett fyrir tiltekinni kröfu sérstaklega, hefur það
líkumar með sér, að slík réttindi fylgi með í framsali kröfunnar. Á það bæði
við um veðréttindi og ábyrgð, ef á annað borð er um að ræða tryggingar-
réttindi, sem heimilt er að framselja.29
Ef þriðji maður hefur sett tryggingu fyrir greiðslu kröfu, hvort heldur sem
tryggingin er í formi veðs eða ábyrgðar, getur hann, þ.e. þriðji maður, gert
þann fyrirvara, að tryggingarréttindin megi ekki framselja öðrum. Ef þriðji
maður hefur ekki sett slíkan fyrirvara, er litið svo á, að tryggingarréttindin
yfirfærist jafnhliða hinni tryggðu kröfu.30
Þegar um tryggingarréttindi er að ræða, sem ekki eru einskorðuð við
27 Henry Ussing, Obligationsretten, bls. 222; W.E. von Eyben, Panterettigheder, 8. útg.
Kaupmannahöfn 1987, bls. 100-101.
28 Sjá nánar Ólafur Lárusson. Kaflar úr kröfurétti, bls. 47.
29 Henry Ussing, Obligationsretten, bls. 221; Ólafur Lárusson, Kaflar úr kröfurétti, bls. 44;
Um stöðu tryggingarréttinda við skuldaraskipti sjá Þorgeir Örlygsson, Skuldaraskipti, bls. 32.
30 Henry Ussing, Obligationsretten, bls. 221 og 222.
83