Tímarit lögfræðinga - 01.10.1998, Síða 8

dómvenju sinni ef honum fannst nægilega sterk rök færð fyrir því að forsendur
fyrir ákvörðun skaðabóta væru breyttar.
Benedikt Sveinsson hrl. lýsti þessu vel í grein sinni í fréttabréfi Sjóvár-Al-
mennra hf., 1. tbl. 4. árgangi, mars 1992. Þar segir:
Á hverju ári verða um fimmtán þúsund tjón hjá þeim sem tryggja hjá Sjóvá-Al-
mennum hf., en langflest þeirra eru bætt árekstralaust í góðri samvinnu tryggingafé-
lagsins og tjónþola. Minna en tugur þessara mála endar hjá dómstólum og þá er oft
um að ræða prófmál af ýmsu tagi.
Þarna er Benedikt reyndar að fjalla um öll tjón líka munatjón en ekki líkams-
tjónin ein.
Ummælin sýna svart á hvítu hversu bótakerfið var fast í sessi. Agreiningur
var lítill sem enginn um grundvallarforsendur þess, mat læknis á varanlegri ör-
orku og einstaklingsbundinn útreikning á tjóni hins slasaða í hlutfalli við nið-
urstöðu matsins. Þeim sem um þessi mál fjölluðu, t.d. lögmönnum og upp-
gjörsmönnum vátryggingafélaganna, var þó ljóst að í örorkumatinu gat falist
bæði ofmat og vanmat á varanlegu tekjutapi hins slasaða. Var þá oft tekið dæmi
af sjómanni sem varð að fara í land í verr launað starf vegna smávægilegra
fingurmeiðsla. En engin rökstudd gagnrýni hafði komið fram á þetta bótakerfi
sem var í stöðugri endurskoðun aðila bótamála og dómstóla og engin opinber
umræða farið fram meðal lögfræðinga um æskilegar breytingar á því.
3. ÓSK UM AÐ SETT VERÐI SKAÐABÓTALÖG
Það er við þessar aðstæður, væntanlega um eða eftir mitt ár 1991, að Sam-
band íslenskra tryggingafélaga óskar eftir því við dómsmálaráðherra að bóta-
kerfi það sem dómstólar höfðu mótað og lýst er hér að framan verði afnumið og
ákvörðun um fjárhæð skaðabóta fyrir lfkamstjón fest í lög.
Um þetta segir svo í fyrrnefndri grein stjórnarformanns Sjóvár-Almennra
trygginga hf:
Samband íslenskra tryggingafélaga hafði frumkvæði að því við dómsmálaráðherra
að samið yrði nýtt frumvarp að skaðabótalögum, þar sem íslensk löggjöf yrði sam-
ræmd því sem gerist annars staðar á Norðurlöndum.
En svo mikið var kapp sambandsins að það mátti ekki vera að því að bíða
eftir lögum frá Alþingi heldur reyndi sjálft að breyta gildandi rétti.
4, VERKLAGSREGLUR SAMBANDS ÍSLENSKRA
TRYGGINGAFÉLAGA
í byrjun nóvember 1991 fór að bera á því að þeir starfsmenn vátryggingafé-
laganna sem unnu að uppgjörum skaðabótamála fyrir líkamstjón höfðu ekki
lengur umboð til slíkra uppgjöra á grundvelli gildandi réttar.
176