Ægir - 01.06.1998, Blaðsíða 39

SAMLEIÐ MEÐ ÍSLENSKUM SJÁVARÚTVEOI
Kristinn. „Við hér fyrir austan sitjum
engan veginn við sama borð og þeir á
suðvesturhorninu. Þeir eru að fá 150
krónur fyrir stóran fisk á sama tíma
erum við að fá 81-91 krónur fyrir kíló-
ið. En við erum ekki að fá neitt verra
verð en gengur og gerist á landsbyggð-
inni, við erum einfaldlega að veiða
smærri fisk."
Þeir feðgar telja að fiskmarkaður fyr-
ir austan breyti litlu hér um. Hér sé um
tiltölulega lítið magn að ræða hverju
sinni og kaupendur eltist ekki við 500
kílóin eða tonnið austur á land, sér-
staklega ekki þegar sóknin minnkar.
Síað á uppeldisstöðvum
Dragnótaveiðar eru af mörgum
gangrýndar. Hvað segja Hjörtur og
Kristinn um þær?
„Ég veit ekki, ég er mjög beggja
blands," segir Hjörtur. „Á meðan við
fáum engar óyggjandi sannanir fyrir
því að þær séu slæmar er ekki gott að
taka beina afstöðu en mér hef-
ur sýnst að ákveðnar fiskteg-
undir, t.d. hér innan fjarðar og
á grunnslóð, hafi algjörlega
horfið. Það er mjög skrítið ef
nota má þetta veiðafæri á upp-
eldisstöðvum og sía endalaust
dag eftir dag og ár eftir ár í
gegnum sömu möskvana án
þess að eitthvað gerist. Það er
t.d. algjör hending í dag að fá
smálúðu á línuna. Hér áður
var mjög algengt að fá talsvert af smá-
lúðu á haustin, nú sést hún ekki. Hvort
hér er um að kenna dragnótinni eða
ekki veit ég ekki en hallast hins vegar
heldur að því. Ég er ekkert svo voða-
lega harður gegn snurvoðinni og það
er alltaf álitamál hvort leyfa eigi yfir-
leitt veiðar innan fjarða".
„Það vantar fiskifræðilega rann-
sókn," segir Kristinn, „og ef hún leiðir
í ljós að þessar veiðar eru slæmar þá á
auðvitað að banna þær, en það á ekki
að láta tilfinningarnar ráða. Steinbítur-
inn er líka allstaðar að hverfa hér fyrir
austan en við vitum ekki af hverju."
En eru einhverjar veiðar umhverfis-
vænni en aðrar?
„Eru það ekki krókarnir? Kyrrstæð
veiðarfæri hljóta að vera umhvefis-
vænni en önnur veiðafæri og þess
vegna hljóta krókar og net að vera um-
hverfisvæn veiðafæri," segir Kristinn
en það er ekki laust við að það sé glott
á andliti hans.
Trillukarlar eru sérstakur
þjóðflokkur
Það hefur löngum verið talað um
trillukarla sem sérstakan þjóðflokk og
því lá beinast við að spyrja hvað væri
svona gott við það að vera trillukarl.
Kristinn segir að það besta við að
vera trillukarl sé að ráða sér sjálfum,
eða halda það bætir faðir hans við og
heldur áfram. „Þetta er bara eins og
önnur vinna, þetta er brauðstrit. Mað-
ur heldur að maður sé eigin herra en ef
maður ætlar að fara að sýna einhverja
linkind þá hefur maður lítið".
Kristinn segir að fyrir sig skipti
miklu máli að vera heima við. Þetta sé
allt annað en að vera t.d. á togara eða
nótaskipi, menn eru daglega heima
þótt vinnudagurinn sé oft langur. „Mér
finnst að þetta hafi sérstaklega skipt
miklu máli í sambandi við börnin."
„Það er alltaf gaman að vera sjómað-
ur þegar vel fiskast," segir Hjörtur, „þá
skiptir engu máli á hvers konar veið-
skap maður er."
Hættulegra að keyra
fólksbíl en að vera á trillu
En er sjómennska á smábátum hættu-
legri en önnur sjósókn og hafa þeir
feðgar komist í hann krappann?
Kristinn hefur komist næst því að
fara fyrir borð þegar hann festist í færi.
Hann segist hafa krækt báðum hönd-
um og iausa fætinum í rekkverkið á
bátnum og hugsað með sér: Fyrr missi
ég fótinn en að ég fari fyrir borð. Hann
segir að þetta hafi verið ofsaleg átök en
fyrir gleðilega rest hafi stígvélið losnað
af og klætt hann úr sokknum um leið.
Þetta er sá mesti háski sem hann hafi
komist í á sjó. Hjörtur segist aldrei hafa
komist í hann verulega krappann,
kannski þó helst þegar hann var einu
sinni næstum búin að sökkva undan
sér. Hjörtur segist hins vegar telja að
það sé hættuminna að vera trillusjó-
maður en keyra fólksbíl innanbæjar.
Aðgátar sé alltaf þörf en þeir segjast
ekki sækja mikið út fyrir 3-4 míiur og
sóknin sé, eins og áður hefur fram
komið frekar lítil.
Veiðileyfagjald er farseðill
til Reykjavíkur
Að vonum berst talið að lokum
að veiðileyfagjaldi og skoðun
þeirra feðga á því er ósköp ein-
föld.
„Veiðileyfagjald," sagði Krist-
inn, „er ávísun á farseðil til
Reykjavíkur eða á Suðurnesin.
Við erum á vissan hátt að borga
veiðileyfagjald, við erum alltaf
að borga einhver leyfi. En að
setja þó ekki væri nema tíu krónur á
hvert kíló myndi ríða þessari útgerð að
fullu og þótt stærri væri."
„Úti á landsbyggðinni ætti sá hópur
sem vill veiðileyfagjald að berjast fyrir
því að það gjald rynni þá í bæjarsjóð
viðkomandi byggðarlags en ekki í ríkis-
sjóð," sagði Hjörtur, „og ég held að ef
þessi fyrirtæki hér ættu að fara að
borga veiðileyfagjald þá yrði ekki um
mikla uppbyggingu hjá þeim að ræða.
Veiðileyfagjald yrði ekkert annað en
landsbyggðarskattur," verða lokaorð
þeirra trillufeðga í Neskaupstað.
„Mér finnst sem það sé búið
að heilaþvo landsmenn með
þessu tali um sölu á óveiddum
fiski í sjónum
míR 39