Búnaðarrit - 01.01.1940, Qupperneq 56

Um korn úr íslenzku melgrasi
til manneldis.
Eflir Pál Sigurðssou frá Pykkvabæ.
Það er kunnugt að sjálfsáið melgras vex á nokkr-
um stöðum hér á landi, en það mun óhætt að fullyrða,
að korn úr því hal'i hvergi verið notað til manneldis
nema í Vestur-Skaftafellssýslu, þó ekki svo neinu
nemi, nema í nolckrum hluta hennar, það er í Hörgs-
lands og Kirlijubæjarhreppum (hinum forna Kleifa-
hreppi), og í Álflavers- og Meðallandshreppum.
Almennust var notkunin í 2 hinum síðasttöldu.
Þessar sveitir lágu næst mellöndunum, sem voru eign
einstakra jarða, en svo mikil, að eigendur þeirra
komust ekki yfir að færa sér þau öll til nytja, en
seldu þau öðrum. Gjaldið, sem lcallað var melatollur
var 50 aurar af hestburði. Ákveðnar reglur voru sett-
ar um það, hvað teljast skildi hesthurður, var hann
talinn í hnefum höndum og kerfum. Hnefi var það
sem meðalmaður gat tekið saman með annari hendi,
meðan hann skar stöngina með hinni. Þrír hnefar, eða
það, sem hægt var að taka yfir með báðum höndum,
var kallað hönd. Sex hendur var kerfi og 6 kerfi
hestur. Vera kann að eitthvað lítilsháttar hafi þetla
verið mismunandi, en þetta var sú regla, sem faðir
minn fylgdi og varð að fylgja, því hann var einn af
þeim sem keypti melkornið og mun mér óhætt að
fullyrða, að þetta hafi verið með því mesta, sem
leyft var að leggja í hestburðinn. Eigendur lands-