Búnaðarrit - 01.01.1940, Qupperneq 70

(58
BÚNAÐARRIT
þennan bing, sem þá var orðið býsna mikið hrúg-
ald, þjappaði hann því niður með gætni og byrjaði
á að verpa brúnirnar. Þegar það var búið, var melj-
an eður dýnan að fullu mynduð. Ofan á þá hlið, sem
upp sneri voru fest stög, fyrst yfir langveginn, en
síðar á þverveginn, svo stögin lágu í kross. Yfir þessi
stög var svo stangað í gegn. Þegar búið var að stanga
yfir öll þessi krossstög þá var meljan eður dýnan
fullgerð. Reiðingur á einn hest var í 3 pörtum. Stæsti
hluti hans var nefnd melja og lá heil yfir hestinn.
Dýnurnar voru 2 og festar saman með bandi. Dálitlar
tekjur af þessu höfðu einstalca menn, sem áttu mel-
löndin, með því að búa til og selja þessa reiðinga,
sem voru eftirsóttir, enda höfðu þeir mikla kosti fram
yfir torfreiðing, einkum í langferðalögum. Þeir hryntu
vel af sér vætu og voru íljótir að þorna þó þeir
blotnuðu. Gjarðir í klyfbera voru brugðnar úr saum-
togsþræðinum og ininnir mig að gangurinn (3 gjarð-
ir) væru metnar á % alin, sem hefir verið að peninga-
gildi þá 22—24 aurar. Þegar þess er gætt að fyrst
þurfti að afla saumtogsins, spinna úr því og bregða
gjörðina, er það augljóst að dagkaupið hefir ekki
getað verið hátt, eða aðeins fáir aurar. Eitthvað í
líkingu við þetta verðlag mun salan á reiðingum
hafa verið, og mundi það eklti þykja arðvænleg at-
vinna nú á tímum, þvi þó tilbúningur hans væri ekki
fínt handbragð, þá var það þó talsvert vandaverk svo
vel færi og fór illa hjá óvönum eður klaufum. Hér
með er lýsing á þessari gömlu atvinnugrein lokið.
Skrifað í febrúarmánuði 1939.