Búnaðarrit - 01.01.1940, Side 79

BÚNAÐARRIT
77
Nær allt af er eitthvað af þrílembingum, þeir eru
flestir táplitlir og vilja týna tölunni, og tvílembing-
unum er liættara en einlembingunum, en af tvílemb-
ingunum er oftast nokkuð margt, og svo er allt af
nokkuð af sjúkdómum sem sérstaklega slcal minnst
á. Það er broddveilcin.
Það var árið 1920, sem mjög margt má segja um,
en þetta eitt vil ég taka fram: sá vetur er snjóþyngsti
veturinn, sem komið hefir síðan ég fluttist hingað.
Fóðureyðslan þann vetur her það með sér. Þá eru
það afurðirnar, 27 löinb undan 48 ám og 26 farast
um vorið. Voru ærnar horaðar? mætti spyrja. Nei
lömbin voru skjögruð, og meira að segja líka þau
sem lifðu, voru um haustið mjög litil og vesældar-
leg. Nú væri fróðlegt að liafa kjötvigtina af þeim,
en hún er glötuð eins og annað það, er vera ætti i
auðu dálkunum. Hvernig stóð á skjögrinu? Með einni
setningu sagt, ærnar lifðu um veturinn of mikið á
þara og mýrgresi. Margir hafa þá skoðun að fóstrið
fái skjögrið aðallega um vorið, þá skoðun hafði ég,
því var það að ég hélt ánum frá fjörunni síðasla
mánuð meðgöngutímans, og þá gaf ég þeim töðuna
sem í fóðurskýrslunni sést þann vetur. í heyeyðslu-
hókina hefi ég skrifað, að 17. fehr. kom þari, — hann
reltur á fjöruna í brimum —, og þá hélt ég ánum að
þaranum meðan hann entist og gaf mýrarhey með.
Haglaust var allan þann vetur fram yfir miðjan maí.
Um einmánuðarkomu tók ég nokkrar ær, 6 fyrst og
2 síðar, sem komu alls ekki út fyrr en eftir miðjan
maí. Þær áttu sumar skjögurlömb, sem telcið hafa
veikina fyrir einmánuðarkomu. — Þá var hér tví-
býli, tvíbylismaður minn féklt fá lömb skjögruð, hann
sparaði minna heyið með þara í febrúar en ég, og
gaf ánum þá ögn af töðu og hann beitti ánum meira
en ég á fjöru um vorið.