Búnaðarrit - 01.01.1940, Side 80

78
BÚNAÐARRIT
Þetta er saga handa þeim, sem hafa við skjögur aÖ
stríða. Um skjögurveikina og ráð við henni finnst
mér ekki ástæða til að fara að tala nú, en vil þó geta
þess, að veikin mun aðallega vera í heilanum. Heila-
búið ar fullt af vatni á þeim lömbum, sem mest eru
skjögruð. Því minna sem lambið er skjögrað, því
ininna er af vatni í heilabúinu, en meira af eðlilegum
heila.
Um karlambadauðann að öðru leyti verð ég að segja
nokkur orð. Hann er mestur í hörðu vorunum sem
eðlilegt er, en allt af farast nokur í lækina, sjóinn
og með fleiru móti.
Vrið 1924 voru hér biljir og kuldar fram yfir miðj-
an sauðburð, og síðan 1930 hafa vorin flest verið
fremur köld og gróður hefir komið seint nema síð-
ustu vorin.
Haustið 1928 voru ær mínar veikar af lungnabólgu,
7 af þeim drápust um mánaðarmótin nóvember og
desember. Ærnar hefðu að líkindum drepizt margar
um veturinn, sem í hönd fór, (því þær voru veikar
fram á vor 1929) en það bjargaði að ég held, að vetur
sá var hinn mildasti, sem komið liefir í tvo eða fleiri
áratugi, og varast var að ærnar yrðu fyrir snöggum
breytingum af hita og kulda.
Ein ærin af þrem, sem fórust 1936 drapst úr hor-
dauða 26. júli. Fannst þá svo máttfarin að hún gat
ekki staðið hjálparlaust upp, hún hafði þó ekki skitu.
Hvað geltk að henni? Hún átti tvö lömb sem fylgdu
henni lil þess síðasta. Ærin gekk úr ullu ú sama tíma
og hitt féð og virtist þá ekki veik.
Árið 1930 átti ég tvævetlu er Brodda hét, hún gekk
með tveim lömbum um sumarið, hún hélt sig mjög
oft heima við tún og í fjörunni og var það sumar
lengst af með -skitu. Um hauslið viku fyrir göngur,
fann ég annað lamb hennar dautt á mel ofan við