Búnaðarrit - 01.01.1940, Qupperneq 128

BÚNAÐARRIT
126
heildina, að ekki er horfandi í dálítinn kostnað við
að ná honum.
Það sem lielst má finna að því fyrirkomulagi, sem
verið hefir og hlýtur að verða, á starfrækslu sauð-
fjárkynbótabúanna, er það, að verið er að reyna að
rækta sérstaka fjárstofna á smábúum hjá einstök-
um bændum. Því fylgir sú hætta að jafnvel þótt bónd-
anum takist að koma upp góðu fé, þá komi að því
fyrr en síðar, að fjárstofninn gangi úr sér, vegna of
náinnar skyldleikaræktar. En sé reynt að forðast of
nána skyldleikarækt með því að kaupa öðru hvoru
kynbótahrúta, þá nær féð ol't ekki þeirri kynfestu,
sem æskilegt væri, því að einn hrútur getur haft svo
mikil áhrif á svo lítinn fjárstofn eins og að jafnaði
er á þes'sum húum þ. e. 30—60 ær.
Það er í rauninni til of mikils ætlast af slíkum bú-
um, að gera ráð fyrir, að þar komi upp ákveðnir
fjárstofnar, sem geti náð mikilli útbreiðslu. Til þess
þarf víðtækari félagsskap um sauðfjárrækt. Samt
geta þessi litlu sauðfjárræktarbú gert mikið gagn og
hafa sum gert það.
Búfjárræktarlögin mæla svo fyrir að stofna megi
sauðfjárræktarfélog, sem styrks njóta samkvæmt sér-
stökum reglum. Slík félög hafa ekki verið stofnuð
fyrr en á s. I. ári.
Starfsreglur fyrir sauðfjárræktarfélög voru samdar
á síðasta búnaðarþingi og eru prentaðar i búnaðar-
þingstíðindunum í síðasta árg. Búnaðarritsins.
Það er ætlunin með starfsemi sauðfjárræktarfé-
laga ,að nokkrir áhugamenn bindist samtökum um að
rækta sauðfé sitt og stefni þeir allir að sama marki í
sauðfjárrækt sinni. Er svo gert ráð fyrir að þeir
kaupi kynbótakindur hvor af öðrum eða ef með þarf
utan félagsins, og blandi fénu saman á þann hátt, að
J>að verði sem allra líkast hjá þeim öllum. Á J)ennan
hátt á að vera hægt að koma upp fjárstol'ni, sem geti