Dvöl - 01.01.1938, Blaðsíða 37

31
b V ö L
inu og sagt hreinskilnislega frá
ástæðum. Hann bakaði sér óþarf-
lega mikil óþægindi og tjón með
því að svara ekki.
Þetta er aðeins tekið sem dæmi.
En á ótalmörgum sviðum öðrum
en skuldainnheimtu, man ég, að
mér kom illa að fá ekki svar við
bréfum.
Frá þeim 15 árum, er ég hefi
starfað sem sendiherra íslands í
Kaupmannahöfn, gæti ég sagt
margar líkar sögur. Menn, sem
eiga skuldir hjá íslendingum eða
skipta eitthvað við þá, koma til
mín með þessar eða líkarspurn-
ingar: „Hvað á ég að gera (við
þennan eða þennan mann á ts-
landi). Ég fæ ekki svar við bréf-
um. Frá öðrum löndum fæ ég
venjulega svar. Hversvegna svara
menn ekki bréfum á íslandi? o.
s. frv. Ég hefi orðið að hlusta á
það þrásinnis á viðræðufundum
um viðskiptamál og annað,
að það sé alþekkt, „að Is-
lendingar svari ekki bréfum“.
Sliku getur einnig verið beint til
umfangsmikilla fyrirtækja, jafnvel
til opinberra stofnana. Ég reyni
að bera blak af löndum mínum,
ef það er hægt. Oft er það alls
ekki hægt.
Sjálfumj þykir mér stundum
óþægilegt, ef ég hefi skrifað ein-
hverjum um eitthvað, sem ég hefi
gert hér eftir beiðni hans,
að fá ekki að vita, hvort hann hef-
ir fengið bréfið. Oft fæ ég svar,
en stundum ekki.
Rúmsins vegna nefni ég ekki
fleira.
Eru menn sparsamari á íslandi
en annars staðar, vilja spara aur-
ana, sem frímerkið kostar? Sumt,
sem ég hefi tekið til dæmis hér að
framan, sýnir, að slíkur sparnaður
getur orðið dýr. —
Eru menn á Islandi síður sendi-
bréfsfærir en annars staðar? Fyr-
irfram myndum við ekki trúa því.
Eru menn á íslandi of önnum
kafnir til þess að svara bréfum?
Mér er nær að halda, að frekarsé
von á svari frá manni, sem hefir
mikið að gera, en frá hinum.
Ég kem helzt auga á eina
ástæðu: Gamall vani. Það er ekki
lengra en svo, að við, sem eruð á
mínu reki, munum, að mánuðir
liðu milli póstferða. Þess vegna
lá ekki á að svara bréfum, þvi var
frestað — og gleymdist svo. Mér
eldri maður, sem ég hitti einu
sinni á pósthúsinu í Reykjavík, er
ég var að skila þar bréfum til út-
landa, komst að orði eitthvað á
þessa leið: „Það er að verða ó-
lifandi hérna fyrir póstferðum.
I mínu ungdæmi hafði maður frið
fyrir þessum skratta frá því í nóv-
ember og fram' í marz, og annan
tíma árs var þó ekki póstur nema
einu sinni í mánuði“.
En þetta er breytt nú. Með
bættum samgöngum er farið að
verða tímabært að fylgja þeirri
góðu reglu, sem margir hafa, að