Dvöl - 01.01.1938, Blaðsíða 19

É> V Ö t
iá
um. Frúin ætlaði að fara að skýra
frá þessu, en í sama bili barst áð vit-
um hennar þessi sérstaki þefur,
sem fylgir ungbörnum, og ruglaði
hugsanagang hennar. F>arna stóð
stúlka, sem hún hafði umgengizt
mánuðum saman og gefið kulda-
legar fyrirskipanir eins og vél. En
svo reyndist þetta að vera vesa-
lingur, sem átti sinn raunaheim
í skugganum, Kona, sem átti sína
forboðnu gleði eins og hún sjálf,
sínar móðursorgir — einkum
móðursorgir!
„Hún er merkt stöfunum mín-
um“, sagði hún hljóðlega og rétti
munndúkinn til baka, „en ég var
búin að fleygja honum“.
Rannsóknardómarinn brosti við-
urkenningarbrosi. Þetta var mikið
veglyndi — en illa varið.
„Og þetta?“ sagði hann og tók
úr hrúgunni barnskjól, sem upp-
haflega hafði verið úr vönduðu
efni, en var nú rifinn og bætt-
ur. „Þekkir frúin þetta?“
Frúnni brá. Henni svall móð-
ur í brjósti. Þetta var skírnar-
kjóllinn hennar Klöru litlu, og í
mörg ár hafði hún geymt hann
til minja um einkabarnið sitt, sem
varð herfang dauðans. Nú skyldi
miskunn víkja fyrir rétti. Hér var
troðið á móðurhjarta hennar.
„Já“, sagði hún stygglega, en
fipaðist, þegar hún leit á Boline.
Boline stóð með útréttar,
skjálfandi hendur. Flóttalegt
augnaráð hennar vék ekki frá
þessum barnskjól, sem nú átti að
taka frá henni. Það fylgdi hverri
hreyfingu hans í höndum hinna
— það var eins og hún ætlaði að
verja hann með augnaráðinu einu
saman.
,Þetta er kjóllinn hennar Edith
litlu“, kjökraði hún — „sunnu-
dagakjóllinn hennar Edith litlu“.
Þetta var hræðilegt augnablik
fyrir þá, sem skildu, hvað um
var að vera. Með bitrum sársauka
fórnaði frúin dána barninu sínu
fyrir hið lifandi barn Boline. „Já“,
sagði hún loðmælt, „ég hefi sjálf
gefið henni hann. Og flest hitt
reyndar einnig“.
Rannsóknardómarinn varð
gremjulegur, en Boline brast í
grát. Tárin runnu niður horaðar
kinnar hennar, niður holdlaust
brjóstið og niðurj í skaut hennar,
sem reynzt hafði frjósamt um of.
— Dómarinn fylgdi tárunum með
augunum og augnaráð hans
beindist niður á við. Eitt andar-
tak fann hann til þrekleysis gagn-
vart þessari óskiljanlegu hjarta-
prýði. Honum fannst hann stara
út í óendanleikann og hann svim-
aði við. En svo sigraði réttlætið.
Hann sneri sér að bókaranum og
sagði:
„Bætið við bókunina um þetta
þrennt, að ákærðri líði vel“.
—o—
Boline var ekki sýknuð, þrátt
fyrir tilraunir frúarinnar — sem
betur fór. Það gegndi sama máli
um hana og öskubusku í æfin-