Dvöl - 01.01.1938, Qupperneq 20

14
D V Ö L
týrinu, hún varð að drekka bikar-
Jnn í botn, áður en konungsson-
urinn kæmi og frelsaði hana úr
heimi þrenginganna.
Hún kom beina leið úr betrun-
arhúsinu og var á leið út í eina
smágötuna á Nörrebro til þess
að heimsækja börnin. Refsingin
hafði ekki gert hana vesalli en
hún var. Hún hafði aðeins stækk-
að veröld þess óskiljanlega. Það
var hið eina meðvitaða gildi
hennar — ást hennar á börnun-
um — sem henni var refsað fyr-
ir!
En hún elskaði börnin jafn-
mikið og áður, henni var ekki
heldur kalt til eins eða neins. Hún
hraðaði aðeins för sinni, knúin
duldum ótta um örlög smælingj-
anna sinna þriggja. Hún hafði
ekkert af þeim frétt meðan hún
dvaldi í betrunarhúsinu.
Vitlausi-Karl stóð inni í skot-
inu og studdi ennið við múrinn,
en umhverfis hann var æpandi
barnahópur að vanda. Fósturfor-
eldrarnir voru á brott. Enginn
vissi, hvert þau hefðu flutt. En
nágrannarnir gátu skýrt frá því,
að eitt af börnum Boline hefði lát-
izt, áður en þau fluttu — að öðru
leyti var það Drottins að vita um
þetta.
„Farðu til lögreglunnar", sagði
fólk. En Boline ætlaði ekki að
hitta lögregluna til þess að láta
refsa sér öðru sinni fyrir ást sína
á börnunum. Nánari eftirgrennsl-
un kom henni ekki í hug. Húnvissi
vel, hvað beið tökubarna, þegar
hætt var að greiða með þeim.
Henni var þungt í skapi, þegar
hún sneri aftur. Hún átti sér eng-
an samastað, er hún gæti leitað
til. Tilviljun ein réði því för
hennar. Engum myndi detta í hug
að bregða henni um hugarvíl, en
nú var jafnvel ekki henni ljóst,
hversvegna Iífinu skyldi lifa leng-
ur.
En þá bieytti örlagahjólið rás:
Hún hitti konungssoninn sinn, Pe-
ter Frandsen, að auknefni Auli.
Hann var að athuga möguleikana
fyrir húsnæði undir beru lofti, því
að veðurútlitið var ekki gott.
Auli var dapur, í bragði. Pað var
eitt af þessum augnablikum, þeg-
ar heimilisleysið Iagðist eins og
farg á hann og honum fannst sem
til væri eitthvað, er nefndist fjöl-
skylda og heimili.
„Pað er fjandi hlýtt í kvöld“,
sagði hann um leið og hann gekk
framhjá.
Boline leit til hans og fannst
hann vera snotur. Hún féllst á
skoðun hans — já, það var hlýtt.
Og með þessu var; í raun og veru
frá öllu skýrt.
Þannig atvikaðist það, að Bo-
line fékk karlmann um að hugsa
og varð húsmóðir í eins herberg-
is íbúð á Nörrebro. Sofandi hafði
hún ekki lifað lífinu, og hún vildi
gjarna leggja hönd á plóginn. Og
svo gaf hún sig að því eina,
sem hún bar skyn á — töku-
börnum!