Dvöl - 01.10.1939, Qupperneq 4

242
D VÖL
morgni hafði honum svo orðið það
á, að stanza framan við gluggann,
og þar með voru líka hrunin þau
varnarvirki, sem hann hafði verið
að byggja upp undanfarna daga
gegn þessari auglýsingu.
Og hví ekki? Hann gekk inn í
búðina. Miðaldra maður, dálítið
sköllóttur, kom fram að búðarborð-
inu og studdi sperrtum fingrum
fram á borðið. Hann hneigði sig
lítið eitt og brosti um leið til Sig-
urðar. í svipnum var sambland af
eftirvæntingu og bljúgri þolin-
mæði. Sigurður lyfti hattinum en
endurgalt ekki brosið. Hann var
jafnvel hálf ólundarlegur á svip-
inn.
„Ég sé að þið snúið frökkum,"
sagði hann með varfærni, og skotr-
aði um leið augunum til mannsins,
eins og sá, sem hefir sagt eitthvað,
sem ekki var alveg rétt að segja.
Og eiginlega var það nú líka svo.
Nú, þegar hann hafði hafizt handa
í þessu máli, fór honum að verða
það ljóst, að það gat jafnvel verið
dálitlum vafa undirorpið, hvort það
var stranglega tekið heiðarlegt, að
ganga í snúnum frakka. — Hugs-
anir mannsins innan við búðar-
borðið virtust samt ekki snúast að
neinum slíkum hlutum.
„Já, það gerum við,“ sagði hann
mjög ljúfmannlega og gekk fram
fyrir borðið. Hann hneppti frakk-
anum frá Sigurði og þuklaði um
stund á efninu, svo tók hann með
fingurgómunum í aðra ermina, en
studdi með hinni hendinni á öxl
hans og sneri honum til, líkt og
þegar skoðuð eru póstkort i aug-
lýsingakrónu.
„Hann er náttúrlega farinn að
verða nokkuð snjáður,“ sagði hann
og renndi augunum rétt sem
snöggvast til dúkanna á búðarhill-
unum. Hann sá þó fljótlega, að
Sigurður hafði enga tilhneigingu
til þess að athuga hillurnar og þá
var ekki um annað að gera, en að
halda sig við efnið.
„Já, víst hefir þetta verið ágætis
frakki, og það væri synd að segja,
að ekki væri mikið eftir af honum
enn.“
Sigurður játaði því fremur dauf-
lega.
„Hvað myndi það kosta?“ sagði
hann svo, og var nú auðsjáanlega
mjög á verði.
Skraddarinn þagði við.
„Kosta,“ sagði hann seinlega,
og leit á ská upp í loftið. „Pjöru-
tiu krónur, það er það allra
minnsta. Það þarf að setja nýtt
stykki í fóðrið hér neðan til, og
efri hluti ermafóðursins er alveg
ónýtur. Svo er flauelið á kragan-
um, ekki verður því snúið við, —
já, fjörutíu krónur, það er alveg
lágmark.“
Hann leit nú beint framan í Sig-
urð og svipurinn varð mjög ákveð-
inn og alvarlegur. Sigurður var þó
ekki unninn. Hann horfði með dá-
lítið efablöndnum svip niður eftir
boðungum frakkans og sem allra
snöggvast flögraði hugurinn til
peninganna. Langur vetur, at-