Dvöl - 01.10.1939, Qupperneq 10

248
Það var eins og allt hringsnerist
fyrir Sigurði, þjónninn, borðin og
súlurnar í salnum. Og í móðu var
sem hann sæi andlitin á Haraldi
og Gunnari, þau voru blaut og þvöl
og strengd af smeðjulegu brosi. —
Sigurður ha, — gamli vinur, —
skál! — Hann kreppti hnefana. —
Þessi andlit. — Svikarar. Hann
hratt þjóninum frá sér og barði út
í loftið. En þar var ekkert, — alls
ekkert. Hann hálfdatt niður í sæt-
ið aftur. „Borga,“ tautaði hann og
fór niður í vasa sinn. Svo tíndi
hann seðlana út úr gamla veskinu
einn eftir annan, þangað til þjónn-
inn var búinn að fá nóg. Það var
líkast þvi, að hann hvorki sæi eða
vissi, hvað hann var að gera.
Svo staulaðist hann út í forstof-
una. Þar var slangur af mönnum,
sumir þeirra voru kenndir. Annars
voru flestir farnir, því að það var
komið miðnætti. Einn mannanna
vatt sér að Sigurði.
„Heyrðu lasm, þú ert fullur í
dag, ha?“
Sigurður var ekki í neinu glens-
skapi. Hann hratt manninum frá
sér, en var nærri dottinn um leið.
Hann studdi sig við borðið og fálm-
aði eftir frakkanum sínum. Strák-
arnir fóru að hlæja.
„Hjálpið þið mannræflinum í
frakkann," sagði einhver.
Mannræflinum, hugsaði Sigurð-
ur. Það var þó fjandi hart, og
hann reyndi að gera sig brattan
og leit illilega umhverfis sig. Mað-
urinn, sem hafði ávarpað hann í
D VÖL
fyrstu, myndaðist við að hjálpa
honum í frakkann, þó að fullur
væri.
„Svona, hana nú. — Hérna, —
þú misstir vasaklútinn. Við skulum
bara setja hann pent í frakka-
vasann. — Ha, enginn vasi? — Nú,
hann er hérna megin, — hægra
megin, ekki satt? Svo það er þá
einn af þessum fínu, — einn af
þessum nýmóðins, — einn af þess-
um, sem verða ungir í annað sinn,
ha?“ Hann hallaði undir flatt og
skáblíndi á Sigurð. Strákarnir
ráku upp gusur af hlátrum.
„Hann er í umsnúnum frakka,“
sagði einhver.
„Flott maður,“ sagði annar, sem
var hálffullur. „Nýr hattur, ultra
moderne stafur og pre-war frakki.“
— Maðurinn hló ofsalega að sinni
eigin fyndni og strákarnir tóku
undir, eins og í kór.
En nú var Sigurður búinn að fá
nóg. Honum var að visu ekki fylli-
lega ljóst, að hann var fullur, enda
skipti minnstu, hvað það var kall-
að. Hann var veikur, veikur á lík-
ama og sál. Honum var það ljóst,
að hann hafði verið svikinn og
gabbaður. Vinsemdin hafði verið
kalt og útreiknað fláræði frá upp-
hafi. Matur, vín og vindlar og svo
vinsemd, jú auðvitað, hver hafði
nokkurn tíma sótt eftir hans vin-
semd? Og nú var aðeins hlegið að
honum. Hann var hæddur og smáð-
ur einmitt á þeirri stundu, sem
honum var að verða ljós sín eigin
smæð.