Dvöl - 01.10.1939, Blaðsíða 66

304
D VOL
ekki svo auðvelt að gefa mér ráð.
„Hugsaðu þér alla þá, sem hafa
hjálpað mér, faðir minn!“ segi ég.
„Hugsaðu um mína tryggu vin-
konu Esselde, sem reyndi að brjóta
mér braut, meðan enginn þorði að
hafa trú á mér! Hugsaðu þér alla
þá, sem hafa myndað skjólgarð um
skáldskap minn! Og gleymum ekki
mínum ágæta ferðafélaga, sem
ekki aðeins fór með mér til SuðuT-
landa og sýndi mér alla dýrð list-
arinnar, en einnig gjörði allt líf
mitt bjartara og ríkara! Og hugs-
aðu þér allan þann kærleika,sem ég
hefi mætt, margskonar heiður og
hrós! Geturðu nú ekki skilið, að
ég þurfti að koma til þín, til þess
að fá að vita, hvernig hægt er að
borga svona stórskuldir?"
Faðir minn horfir niður fyrir sig
og er nokkru áhyggjufyllri en í
byrjun.
„Ég sé nú, að það verður ekki
svo auðvelt að hjálpa þér, stúlka
mín,“ segir hann. „En nú er það
auðvitað ekki meira?“
„Jú, þetta væri nú hægt að bera,“
segi ég. „En nú kemur það allra
versta. Það var þess vegna, að ég
varð að koma til þín og biðja um
ráð.“
„Ég get ekki skilið, hvernig þú
hefir aukið skuld þína,“ segir
faðir minn.
„Jú,“ segi ég og svo segi ég hon-
um „það.“
„Ég get ekki hugsað mér, að
sænska Vísindafélagið.......“ segir
faðir minn. En samtímis lítur
hann framan í mig, og þá skilur
hann að „það“ er satt. Og það
kemur hreyfing á hverja einustu
hrukku í gamla andlitinu hans, og
hann fær tár í augun.
„Hvað á ég að segja við þá, sem
hafa tekið ákvörðun um þetta, og
þá, sem hafa beitt sér fyrir því að
ég fengi Nobelsverðlaunin?“ segi
ég. „Því að þú verður að muna, faðir
minn, að það eru ekki aðeins heið-
ur og peningar, sem þeir hafa gef-
ið mér. Það er einnig það, að þeir
hafa svo gott álit á mér, að þeir
hafa haft hugrekki til að heiðra
mig fyrir öllum heiminum. Hvernig
á ég að gjalda þessa þakklætis-
skuld?“
Faðir minn situr dálitla stund í
djúpum hugsunum, en svo þurrkar
hann gleðitárin úr augum sér,
réttir úr sér og slær með hnefan-
um i stólbríkina. „Ég vil ekki sitja
hér lengur og brjóta heilann um
það, sem enginn, hvorki á himni
eða jörðu, getur svarað!“ segir
hann. „Fyrst það er satt, að þú
hefir fengið Nobelsverðlaunin, þá
get ég ekki hugsað um annað en
gleðjast!“
Yðar konunglegu hátignir! Herr-
ar mínir og frúr!
Þar sem ég fékk ekki betra svar
við öllum spurningum mínum, þá
á ég ekki annað eftir en að biðja
yður að taka þátt í þakklætisósk,
sem ég hefi þann heiður að flytja
sænska Vísindafélaginu.
Eiríkur Sigurðsson þýddi.