Dvöl - 01.10.1939, Qupperneq 21

DVÖL
259
elzti. „Hún finnur of mikið til sín,
eftir svipnum að dæma. Ég er viss
um, að hún er hreinasta skass á
heimili.“
Gomer sagði ekki orð. Hann var
sá i hópnum, sem skemmstan tíma
hafði lifað í hjónabandi. Hann
hafði enga löngun til þess að taka
þátt í þessum umræðum um kven-
þjóðina. Og samt gat hann hitt og
annað til málanna lagt, það vissi
sá, sem allt vissi. Hann gat leyst
frá skjóðunni — leyst rækilega frá
skjóðunni. En hann hélt sér í skefj-
um og augu hans tindruðu, meðan
hinir létu dæluna ganga og ráð-
gerðu, eins og karlmönnum er títt,
hvað þeir myndu gera, ef nokkur
kona leyfði sér að viðhafa fleiri
orð eða setja sig á hærri hest en
þeim sjálfum væri geðfellt. Hann
var búinn að vera kvæntur í eitt
ár; og þó var honum ekki runnin
reiðin eftir nýafstaðnar orðasenn-
ur við Blodwen. Ja, þvílíkt og ann-
að eins, aldrei hafði honum komið
til hugar, að nokkur kvenmaður
gæti breytzt svo mjög. Jafn meyr
og blíðlynd og hún var, áður en
þau giftust. ... Ójá, en hann skyldi
nú samt sýna henni.... Og Gomer
þrammaði við hlið félaga sinna á
járnuðum stígvélunum eftir stein-
stéttinni, með þrjózkulega festu
í hverju spori.
Þeir voru komnir niður hlíðina,
og þegar þeir nálguðust skuggaleg-
ar kofaraðirnar, sem þorpið þeirra
var orðið til úr, skildu leiðir þeirra
og hver hélt heim til sín. Gomer
átti heima í yztu röðinni, sem
teygði sig upp í grágræna hlíðina.
Við enda þessarar raðar stóð hús,
eitt sér, og þar bjuggu vélstjórinn
og kona hans. Eyðileg, gróðurlaus
hlíðin reis brött fyrir ofan það.
Gomer varð að fara framhjá sínu
eigin hreysi á leið upp til hússins.
Það var sólbjart og hlýtt síðdegi
að sumarlagi. í lognkyrru loftinu
hvíldi mjúklegt mistur. Gomer
óskaði, að hér í þessum hluta
Wales væri einhvers staðar skugga-
sæl skógargata með tærum, niðandi
fjallalæk í nánd. Þá skyldi hann
ganga eftir henni í ró og næði í
kvöld. En það var ekki því að heilsa
— þegar hann hefði matazt og
baðað sig, gæti hann hvergi fengið
sér göngu nema milli götuhom-
anna, úti á torginu, ef torg skyldi
kalla, eða þá uppi í óaðlaðandi,
gróðurlausum hlíðunum. Ó, þetta
líf! Gomer andvarpaði. Sama sag-
an dag eftir dag. Niður í námuvítið,
upp aftur, matur, bað, rifrildi við
Blodwen, hurðaskellir og síðan ein
eða tvær dauðleiðinlegar klukku-
stundir í slitróttum og ómerkileg-
um samræðum við þá, sem einnig
héldu sig á götuhornunum, og að
lokum heim til Blodwen aftur, sem
enn var jafnygld á svipinn og þeg-
ar út var farið.
Hann ræskti sig og spýtti, áður
en hann opnaði garðshliðið. Já,
hann var nú búinn að þola henni
nóga ólund og vonzku, og ef hún
vildi láta til skarar skríða, þá stóð
ekki á honum. Hún skyldi bara