Dvöl - 01.10.1939, Síða 8

246
þekkti að vísu manninn frá fyrri
tíð. Hann hét Haraldur Jónsson, og
þeir höfðu einu sinni unnið saman
fyrir mörgum árum. En sannast að
segja hafði honum aldrei verið
mikið um Harald gefið. Heimsborg-
arinn í Haraldi hafði ætíð verið
Sigurði fjarskyldur. Seinna höfðu
þeir leigt vetrarlangt í sama húsi;
Haraldur í snoturri stofu á fyrstu
hæð, en Sigurður í þakherbergi
uppi á lofti. Þeir höfðu þá lítil af-
skipti haft hvor af öðrum og síð-
an höfðu leiðir þeirra ekki legið
saman.
Hefði Sigurður haft gott næði til
umhugsunar, er ekki ólíklegt, að
honum hefði orðið það ljóst, að
innileikur þessara samfunda var
eftir atvikum í alla staði óeðlileg-
ur. Hann þefði þá vafalaust rennt
grun í, að miklar líkur voru til að
Haraldur hefði til dæmis alls ekki
talið það ómaksins vert að heilsa
honum, ef hann hefði verið dálítið
ver til fara. En þessar hugsanir
náðu ekki framrás, og sú tilfinning
varð sterkari, sem fann nokkra
viðurkenningu í því, að vera ávarp-
aður sem kunningi og jafningi af
vel búnum heimsmanni.
Og þess vegna var það líka, að
eftir skamma stund sátu þeir þre-
menningarnir í hægum sætum inni
á Hótel Borg og gæddu sér á rík-
mannlegum kvöldverði „upp á
gamlan kunningsskap,“ eins og
Haraldur hafði komizt að orði.
Sigurður var dálítið þungur og
hikandi fyrst framan af. Hann var
D VÖL
ekki alveg farinn að átta sig á
þessari dæmalausu vinsemd og
gestrisni. Honum var þó farið að
skiljast af tali Haralds, að hann
mundi ekki vera maður, sem sniði
hlutina við neglur sér. í hans
frjálsa og úrræðaríka lífi voru þrír
eða fjórir kvöldverðir „upp á
gamlan og góðan kunningsskap“
hreinustu smámunir, — já, raunar
mjög hversdagslegir hlutir, eins og
Haraldur sjálfur sagði og sló út
höndunum um leið.
„Og hvað svo, piltar,“ sagði Har-
aldur. „Alveg þurrbrjósta leyfir
þessi ágæta steik okkur varla að
vera, ha? — Þjónn!“ Áður en Sig-
urði tókst að hreyfa nokkrum
verulegum mótmælum var kampa-
vínsflaskan komin á borðið.
„Skál, drengir! — Sigurður, ha?
— Skál!“
Sigurður dreypti á glasinu. Litl-
ar, kristallsskærar loftkúlur stigu
upp úr botni glassins og hoppuðu
glettnislega kringum nefið á hon-
um. Vínið var ofurlítið súrt og ekki
óþægilegt á bragðið. Varla svo
sterkt að það gæti verið hættulegt,
hugsaði hann og brosti með sjálf-
um sér. Svo varð honum litið á
á verðmiðann á flöskunni og hann
fylltist bæði undrun og lotningu.
Maðurinn hlaut bókstaflega að
vaða í peningum.
„Ha, drengir! Hvernig væri að
tæma hina dásamlegu bikara?
Skál!“
Haraldur slokaði úr glasinu í
einum teyg og hið sama gerði fé-