Dvöl - 01.10.1939, Blaðsíða 9

D VÖL
lagi hans. Sigurður hikaði með
staupið á vörunum, en herti svo
upp hugann og gerði hið sama og
hinir. Úr því hann á annað borð
hafði látið hafa sig í þetta, var ekki
um annað að gera en að fylgjast
með, annað var vanþakklæti og
draugsháttur. —
Eftir því, sem lækkaði i flösk-
unni, varð þetta líka léttara og
léttara. Það var eins og einhver
hlýinda straumur væri farinn að
líða um líkamann, og þessum
straum fylgdi bæði lifsánægja og
hugrekki. Sigurður, sem í upphafi
hafði gert lítið annað en að brosa
og samþykkja með hinni prúð-
mannlegu kurteisi, sem honum var
eiginleg, var nú farinn að gefa orð
í belg og hlæja við raust, að því,
sem hann jafnvel sjálfur sagði.
Þetta fór ekki verulega að koma í
ljós fyrr en með kaffinu og kon-
íakinu, því að vitanlega gat Har-
aldur Jónsson ekki vreið þekktur
fyrir að bjóða vinum sínum upp á
kaffi án koníaks á slíku kvöldi.
Skálarnar urðu nú tíðari og tíð-
ari, andlitin roðnuðu og þrútnuðu.
Á utanverðum nefjum glitraði í
sandsmáa daggardropa, sem komu
aftur og aftur,þó að þurrkaðir væru
í burtu, og sem síðast var hætt að
skeyta um. Félagar Sigurðar tóku
nú að ókyrrast við borðið og voru
af og til farnir að leggja í smá-
ferðalög út í salinn, en þar virtist
þeim ekki vant kunningja.
í fyrstu fóru þeir til skiptis í
þessa leiðangra, en svo fór að lok-
247
um, að Sigurður sat einn eftir yfir
tómum flöskum og hálfreyktum
vindlum. Hann reri óstyrkt fram
og aftur í sætinu og sönglaði ein-
hverja lagleysu fyrir munni sér,
sem þó ekki heyrðist í klið glað-
værðar og hljóðfæraleiks. Andlits-
drættir Sigurðar voru orðnir slapp-
ir og sljóvir og hugsunin óljós. Á
skömmum tíma var það nú fram
komið, sem honum til þessa dags
hafði án nokkurra átaka eða
sjálfsafneitunar tekizt að sigla
framhjá á þrjátíu og átta ára
langri æfi: Sigurður Bjarnarson
var fullur.--------
— Sigurður tók við blaðinu.
Hann varð þess nú var, að það var
orðið hálfrokkið í salnum og ein-
kennilega hljótt. Hann stakk blað-
inu í vasann, án þess að líta á það.
„Reikningurinn,“ sagði þjónninn.
„Þetta er reikningurinn. Við erum
að loka.“
„Reikningurinn, hvað?“
„Þér verðið að borga, við erum að
loka,“ sagði þjónninn aftur.
„Borga, borga,“ tautaði Sigurður,
og virtist varla skilja orðið. En svo
var allt í einu eins og ljós rynni
upp fyrir honum, „já, borga,“ sagði
hann og reyndi að brosa til þjóns-
ins — „það gerir Haraldur, þeir
Gunnar og Haraldur.“
„Svona, ekkert rövl,“ sagði
þjónninn. „Hér er enginn Gunnar
og Haraldur, þér hafið borðið og
þér borgið reikninginn.“ Hann ýtti
við öxlinni á Sigurði og varð mjög
ákveðinn á svipinn.