Dvöl - 01.10.1939, Qupperneq 19

D VÖL
257
aö láta persónulegar skoðanir í ljós.
En hún vill fá þær fréttir um nýj-
ustu viðburði, sem gesturinn kann.
Hún er hamingjusöm og ánægð
með lífið og störf sín — frjáls og
djörf og rösk til verka.
Hún lýkur að mjólka og við göng-
um heim, tölum um náttúrufegurð
á ýmsum kunnum stöðum.
„Mér finnst nú alltaf fallegast
hérna. En það er sennilega af því;
að ég er fædd hér og uppalin —
mótuð af þessu umhverfi.“
Hún brosir afsakandi, nemur
staðar og horfir dreymandi inn í
sólarlagið. Er hún að sækja þangað
þrótt og hvíld, næringu í stað orku,
sem fórnað hefir verið í önnum
líðandi dags?
Kvöldið er fagurt og seiðandi,
þögnin djúp og róandi — litir láðs
og lofts eru mildir og töfrandi, eins
og dulrænt bros í meyjarauga.
Og nú skil ég orð skólasystur
minnar í berjamónum á góunni
norður í Þingeyjarsýslu. Milli
landsins og íbúa þess eru huldar
táugar, bönd, sem hafa bundizt í
baráttunni fyrir lífinu í þúsund ár.
íslenzka sveitastúlkan er fyrst og
fremst dóttir þessa lands. Skap
hennar er mótað af hinum ein-
beittu auðugu dráttum í landslag-
inu og hinni breytilegu veðráttu.
Hún er ýmist leikandi létt í lund
eða duttlungafull, en alltaf örugg
og sterk, þegar lífið heimtar svör
— tápmikil í ást og unaði, sorg og
vonbrigðum.
Já, jafnvel stærst í mannraun-
um, því að í eðli sínu á hún þrótt
fornmóður sinnar, Guðrúnar Ó-
svífursdóttur, að brosa á örlaga-
ríkustu augnablikum.
í blóði hennar er hiti og ólga —
þrár hinnar sönnu konu: móður
framtíðarinnar.
Verðlaunasamkeppnin.
Nú er lokið verðlaunasamkeppninni,
sem Dvöl efndi til í byrjun ársins.
Eins og sagt var í síðasta hefti, þótti
engin ein grein um sveitastúlkuna bera
af, en tvœr þóttu beztar og hefir nú Dvöl
flutt þær báðar.
Svo fáir sögðu álit sitt um beztu sögum-
ar, sem Dvöl hefir flutt, að tilgangur
þeirrar verðlaunakeppni náðist ekki og
falla því þau verðlaun niður.
Mjög mikil þátttaka varð aftur á móti
í keppninni um beztu frumsömdu söguna.
M. a. sendu allmargir þekktir höfundar
söguhandrit. Dvöl hefir haldið því fram,
að fátt væri skrifað — að vonum — af
smásögum hér á landi, er jafnaðist við
það bezta, sem til væri af smásögum á
erlendum málum. Hún efndi til þessarar
verðlaunasamkeppni sem tilraunar að kalla
fram það bezta, er til væri í smásagna-
gerð meðal íslendinga. Fjöldi manna hef-
ir tekið þessari tilraun ágætlega, og færir
Dvöl öllum þeim, er sendu söguhandrit,
kæra þökk fyrir þátttökuna. Víða í sög-
unum, sem bárust, eru talsverð tilþrif
og góðir kaflar, en um heilsteypta list er
óvíða að ræða. Það er ekki ósennilegt, að
Dvöl birti síðar 1—2 af þeim sögum, er
dómnefndin taldi næstbeztu sögurnar. En
dómnefndina skipuðu þeir Sigurður Nor-
dal prófessor. Þórarinnn Guðnason stud.
med. og Karl Strand stud. med. Urðu
þeir sammála um að sagan Frakkinn,
sem birtist fremst í þessu hefti, væri bezta
sagan og fær hún því verölaunin, sem
heitið var fyrir beztu frumsömdu söguna,
er Dvöl bærist fyrir 1. október.