Dvöl - 01.10.1939, Blaðsíða 43

DVOL
281
og óvæntan liðsauka. Bróðir henn-
ar hörfaði undan með sitt lið yfir
á hæð í nánd við Ivell, fjórar eða
fimm mílur burtu, til þess að veita
sér og mönnum sínum hvíld. Baxby
lávarður kom liði sínu vel fyrir og
öll bráð hætta var nú hjá liðin.
Um þessar mundir voru skoðanir
frú Baxby þingsinnaðri en nokkru
sinni fyrr, og þreytulegt útlit bróð-
ur hennar, á flótta undan eigin-
manni hennar, ásótti hana stöð-
ugt og ásakaði hana fyrir, hvað
hún væri harðbrjósta.
Þegar bóndi hennar kom inn í
herbergi hennar, rjóður og fas-
mikill og fullur vonar, tók hún
honum fálega; og þegar honum
hrukku fyrirlitningarorð af munni
um undanhald bróður hennar, sem
virtust fela í sér lítilsvirðingu á
hugrekki hans, fyrtist hún við, og
svaraði, að hann, Baxby lávarður
sjálfur, hefði í upphafi verið á móti
konungssinnum, sem honum hefði
verið miklu sæmra að vera nú, og
sýna með því skoðanafestu eins og
bróðir hennar, í stað þess að styðja
lygastefnu konungsins (eins og
hún komst að orði), vegna misskil-
innar hollustu, sem ekki væri nema
innantóm orð, þegar konungurinn
væri ekki eitt með þegnum sínum.
Orðaskiptin urðu æ biturri og nálg-
uðust háarifrildi, því að bæði voru
ör í lund.
Baxby lávarður var þreyttur eftir
langa og erfiða ferð um daginn og
fór fljótlega að hátta. Kona hans
kom skömmu á eftir. Bóndi hennar
svaf vært, en hún settist þungt
hugsandi við gluggann, lýfti upp
gluggatjaldinu og horfði yfir á
hæðirnar andspænis.
Á milli fótaskella varðmannanna
heyrði hún í kvöldkyrrðinni óljós
hljóð frá herbúðum bróður síns, á
hæðunum, þar sem herinn var
naumast búinn að koma sér fyrir
eftir undanhaldið um kvöldið. —
Haustfrostið hafði snortið grasið
og veikbyggðustu blöðin á vafn-
ingsjurtunum höfðu sölnað. Hún
hugsaði um William, þar sem hann
svaf á kaldri jörðunni eftir erfiði
hrakninganna. Þaö komu tár í
augu hennar við tilhugsunina um
lítilsvirðingu manns hennar á hug-
rekki hans, eins og einhver efi gæti
leikið á um hugrekki Williams lá-
varðar, eftir það sem hann hafði
gert síðustu dagana.
Langur, djúpur svefn Baxbys lá-
varðar í þægilegu rúminu gerði
henni nú gramt í geði og skyndi-
lega tók hún ákvörðun. Hún
kveikti á kerti og skrifaði á miða
þessi orð:
„Blóð er þykkara en vatn, elsku
William — ég kem.“
Með miðann i hendinni fór hún
fram á loftskörina; við nánari í-
hugun fór hún inn aftur, fór í
frakka mannsins síns og setti upp
hatt hans — ekki þó þann, sem
hann gekk í daglega — svo að við
fljóta athugun gæti litið svo út
sem hún væri góðkunningi ein-
hverrar vinnustúlkunnar í kastal-
anum. Þannig klædd fór hún niður