Dvöl - 01.10.1939, Side 59

D VÖL
sláttur og dans. Fullar vínkönnur
gengu manna á milli. Unga fólkið
dansaði og daðraði og dansaði svo
áfram. Hljómsveit þorpsins lék
vínarvalsa, svo að svitinn bogaði
af andlitum leikaranna. Litlu tré-
borðin voru hlaðin glösum og reykj -
arpípum, og loftið undir dauflit-
uðum ljóskerjunum var mettað
tóbaksreyk. Úti á svölunum var
hægt að anda að sér hreinu lofti,
og þar sat unga fólkið og horfði
á mánann, sem gægðist gulur og
kringluleitur upp yfir Vínarskóg-
inn. Þarna úti, í þessu kyrra og
milda kvöldlofti, reyndi Max að
skýra Önnu frá því, hve heitt hann
elskaði hana. Svitadroparnir sátu
eins og perlur á sólbrenndu andliti
hans, meðan hann barðist við að
koma orðunum út. Hin leiftrandi,
bláu augu Önnu gáfu ekkert svar,
en leyndardómsfullt bros lék um
rauðar varir hennar. Max þrýsti
sér nær henni og hóf því næst bón-
orð sitt að nýju.
Hann vissi raunar, að hann var
miklu eldri en hún, en hann hafði
trygga atvinnu og myndi geta látið
henni í té gott heimili. Hann var
hvorki eins ungur né ásjálegur og
keppinautur hans, hinn hávaxni,
ljóshærði Ottó, sem var hringjari
við litlu kirkjuna niðri í þorpinu,
en hann var skynsamari og hafði
meiri lífsreynslu. Hann var heldur
ekki jafn fyndinn og skemmtilegur
eins og Hermann, sem Anna fór
svo oft með í gönguferðir, en aftur
á móti var hann ekki jafnléttúðug-
297
ur og laus í rásinni og þessi ungi
maður. Max bauð Önnu hjarta sitt
og allt það, er hann átti, og hann
féll á kné fyrir framan hana, en
bláu augun hennar undir hvelfda,
ljósa enninu, lofuðu engu — þvert
á móti leituðu þau til manns, sem
kom gangandi í áttina til þeirra.
Max stóð upþ, bölvaði í hljóði og
horfði á eftir Ottó, sem leiddi hana
með sér inn í danssalinn.
Síðar um kvöldið, þegar hann var
orðinn dálítið óstyrkur á fótunum,
slagaði hann að borðinu til þeirra
og bauð henni í dans. Honum til
mikillar undrunar yfirgaf hún
Ottó samstundis og dansaði við
hann. En hún yfirgaf hann fljót-
lega aftur, í þetta skipti til þess
að dansa við Hermann, en Max
sætti sig vel við það; hún hafði
lofað að hitta hann næsta kvöld.
Síðar komust þeir Max og Ottó á
snoðir um, að hún hafði gefið þeim
báðum sama loforðið, og þá fyrst
tóku þeir að hatast af öllu hjarta.
Nú fengu kjaftakindur þorpsins
nóg umræðuefni, því að báðir
hringjararnir heimsóttu Önnu
leynilega, en heimsóknir þeirra
beggja voru undirbúnar af hinum
nýja vini hennar, Hermanni.
Klukkurnar í báðum kirkjunum
tóku nú að keppa og reyndu að
yfirgnæfa hvor aðra. Jafnskjótt
og klukkan í Theresiu-kirkjunni
byrjaði að hringja, tók litla klukk-
an niðri í þorpinu fram í, og reyndi
að eyðileggja áhrifin. Ef litla
klukkan byrjaði á undan, þá tók