Dvöl - 01.10.1939, Qupperneq 68

306
DVÖL
Stúdentabrellur
Eftir Albert Engström
Við vorum atkvæðakariar. Ég
hafði tekið reynslupróf í latínu-
hrafli hjá Hágg gamla. Birgir hafði
gert slíkt hið sama, og þar að auki
höfðum við hlýtt á fyrirlestraflokk
um sanskrít hjá Piehl, sótt tíma í
samanburðarmálfræði til Kalle
Ljungstedt og lagt stund á Eos-
dýrkunina í „Carolina“ undir
handleiðslu Sam Wide. Við höfðum
ennfremur ferðazt á ríkisins kostn-
að til Stokkhólms og með Montelius
sem kennara rýnt í grísk ker og
aðra forngripi.
Við vorum sem sagt atkvæða-
karlar. Sálir okkar þráðu að sökkva
sér niður í vísindin og við liföum í
fortíðinni — framtíð okkar.
En um sömu mundir tæmdist Jó-
hanni Ágústi 500 króna arfur. Þær
hefði hann aldrei átt að fá.
Hann skuldaði margfalda þessa
fjárhæð, þótt það væri hans heið-
arlegi ásetningur að greiða skuldir
sínar að fullu, þegar fram liðu
stundir, með þeim óheyrilega háu
launum, sem falla í hlut yfirkenn-
ara í grísku. En að fá 500 krónur
frá gamalli móðursystur, sem þar
á ofan var dauð — það var of mik-
ið af því góða. Það kom skuldum
hans ekkert við. Þessar 500 voru
vísbending frá hinum ódauðlegu
guðum og fyrirfram til þess ætlað-
ar að drekka þær upp.
Aldrei skal ég gleyma honum,
þegar hann kom blaðskellandi inn
i herbergið okkar Birgis, veifaði
fimm hundrað-króna-seðlunum og
öskraði: Við förum til Sigtúna!
Við Birgir lyftum okkar þreyttu
vizku- og námshauskúpum upp úr
sínum íhugunarstellingum og
gláptum á erfingjann: — Ertu
genginn af göflunum?
Nei, hann var, í herrans nafni,
ekki genginn af göflunum. Hann
var þvert á móti frelsaður ungling-
ur, sem með vaxandi sannfæringu
hafði tekið þá ákvörðun, að bleyta
svo duglega í þessum góðu 500
„riksdaleros“,að móðursystirin um-
sneri sér svo ákaft í sinni sand-
kenndu gröf í Smálandi, að hún
gæti orðið nothæf sem hverfi-
steinn.
Hvað var eðlilegra en okkar
skyndilega áformaða Sigtúnaför?
Það er talsverðum vandkvæðum
bundið fyrir söguritarann, að árin
og aðstæðurnar hafa dregið
myrkva yfir einstök atvik þessarar
ferðar, svo að hann man þau naum-
ast. Ég man ógreinilega eftir meiri-
háttar árekstri milli okkar og
tveggja lækna, lyfsala og banka-