Dvöl - 01.10.1939, Qupperneq 70

308
D VÖL
við mættum á veginum, litu við
og hlógu á eftir okkur. Og gamlar
kerlingar hristu höfuðin, því að það
var þeirra hlutverk.
Undir kvöldið náðum við loks til
þorpsins. Ég segi ekki til nafns þess,
því að ef til vill lifir þar einhver,
sem ekki geðjaðist að framferði
okkar.
Við vorum í ljómandi skapi! Við
vorum hungraðir og fórum beina
leið á fínasta veitingahús staðarins,
syngjandi og hlæjandi — það var
hátíð, það var vor — lífið var okkur
undirgefið og lagaði sig mjúklega
að vilja okkar! Framtíðin var okk-
ar — og svo var þar að auki vor
með hvítum skýjum og lævirkjum
í loftinu.
Drottinn minn — ég held ég hafi
gleymt að segja frá því, að við vor-
um nákvæmlega tiu unglingar í
hópnum. Einn okkar hafði erft 500
krónur. Nefnilega 50 krónur í hlut.
Hafa nokkurn tíma fyrirfundizt
jafn vellríkir miljónamæringar?
Áreiðanlega ekki.
Við gengum fylktu liði og syngj-
andi inn í borðsalinn og átum —
sungum og átum af þeirri lyst, sem
þriggja mílna gönguför getur veitt
ungum, heilbrigðum stúdentum.
Fólk við hin borðin hló að okkur,
skálaði við okkur, og við húrruðum
fyrir öllum góðum og glöðum
manneskjum.
En allt í einu kemur veitinga-
maðurinn inn, náfölur af reiði.
Hann vill ekki hafa neina öskur-
apa í borðsal sínum. Hann vill hafa
hljótt.
Við þögnuðum.
Við horfðum á hann og könnuö-
umst við hann. Hann hafði verið
veitingaþjónn í Uppsölum og síðan
bryti einhvers staðar annars staðar.
Hann hafði alltaf haft horn í síðu
stúdenta, því að hann hafði unnið
í veitingahúsum, þar sem borgarar
voru tíðastir gestir. Við könnuð-
umst allir við hann. Jóhann Ágúst
og Ernst Konjak höfðu lent í harki
við hann.
Það sljákkaði í okkur, það er
augljóst! En við töluðum upphátt
saman og hlógum. Við tókum ekk-
ert tillit til veitingamannsins, ef
til vill af ungæðishætti.
Við fórum fram í veitingasalinn
og drukkum púns. Fyrir áhrif púns-
ins urðu hlátrasköllin líklega dá-
lítið háværari en þau hefðu átt
að vera. Tal okkar var eins og
ungra stúdenta er yfirleitt, og ég
skal ábyrgjast, að við trufluðum
engan nema veitingamanninn, sem
við hefðum ekki þurft að trufla,
ef hann hefði átt snefil af kímni.
Borðið okkar var beint á móti
innganginum í veitingasalinn og
inngangurinn var löng göng, með
gólfdregli, sem þakti þau alveg,
bæði á breidd og lengd.
í þessum göngum gekk veitinga-
maðurinn óstyrkur um gólf og gaf
okkur nánar gætur í hvert sinn,
er hann spígsporaði i áttina til
okkar. Hann átti sýnilega von á,
að við gleymdum okkur og færum