Dvöl - 01.10.1939, Qupperneq 79

D VÖL
317
garðsins ríkti ennþá vetur. Það var
hornið, sem fjærst var, og þar stóð
lítill drengur. Hann var svo lítill,
að hann náði ekki upp í greinar
trésins, og hann reikaði umhverfis
það og grét beisklega. Vesalings
tréð var ennþá þakið ísi og snjó og
Norðanvindurinn æddi og buldi
umhverfis það. „Klifraðu upp,
litli drengur," sagði tréð, og það
sveigði greinarnar eins langt niður
og það gat; en drengurinn var of
lítill. Risinn komst við, þegar hann
leit út. „En hvað ég hefi verið
eigingjarn!“ sagði hann; „nú veit
ég, hvers vegna vorið vildi ekki
koma hingað. Ég ætla að lyfta
drengnum litla upp í tréð og svo
ætla ég að brjóta niður múrvegg-
inn og garðurinn minn á að verða
leikvöllur barnanna héðan í frá.“
Hann var sannarlega mjög hrygg-
ur yfir því, sem hann hafði gert.
Síðan gekk hann ofan stigann,
opnaði aðaldyrnar mjög varlega og
gekk inn í garðinn. En þegar börn-
in sáu hann, urðu þau svo hrædd,
að þau lögðu á flótta öll saman út
úr garðinum. Og veturinn kom
þangað aftur. Litli drengurinn var
eina barnið, sem ekki fór, því að
augu hans voru full af tárum, svo
að hann sá ekki til Risans, þegar
hann kom. Og Risinn læddist til
hans, tók hann vingjarnlega í
fangið og lyfti honum upp í tréð.
Og tréð blómgaðist samstundis,
fuglarnir komu, settust í það og
fóru að syngja. Litli drengurinn
rétti út báðar hendurnar, vafði
þeim um hálsinn á Risanum og
kyssti hann. Og þegar hin börnin
sáu, að Risinn var ekki vondur
lengur, komu þau aftur hlaupandi
og með þeim kom Vorið. „Nú eigið
þið þennan garð, litlu börn,“ sagði
Risinn. Hann tók sér í hönd stóra
öxi og braut niður múrvegginn. Og
þegar fólkið fór á sölutorgið um
tólfleytið, sá það, að Risinn var að
leika sér við börnin í þeim fegursta
garði, sem það hafði nokkru sinni
séð.
Allan daginn léku þau sér og
um kvöldið komu þau til Risans,
til þess að kveðja hann.
„En hvar er litli félagi ykkar?“
spurði hann, „litli drengurinn, sem
ég lyfti upp í tréð.“ Risanum þótti
vænst um hann, af því að hann
hafði kysst hann.
„Við vitum það ekki,“ svöruðu
börnin, „hann er farinn.“
„Þið eigið að segja honum, að
hann verði að vera áreiðanlegur
og koma á morgun,“ sagði Risinn.
En börnin sögðu, að þau vissu ekki,
hvar hann byggi, og að þau hefðu
aldrei séð hann áður; og Risinn
varð mjög hryggur.
Á hverju kvöldi, þegar skólinn
var búinn, komu börnin og léku
sér með Risanum. En litla dreng-
inn, sem Risinn elskaði, var nú
hvergi að finna. Risinn var mjög
góður við öll börnin, en hann
saknaði fyrsta, litla vinar síns og
talaði oft um hann. „En hvað mig
langar til að sjá hann,“ var Risinn
vanur að segja.