Dvöl - 01.10.1939, Blaðsíða 81

DVÖL
319
Gísli á Eiríksstöðum, hinn kunni hag-
yrðingur, kvað þennan fyrrihluta:
Margur sýpur heimsku hrönn,
hjartað klípa syndir.
Ólína bætti við:
En oftast slipar tímans tönn
tízku skrípamyndir.
Ólína kvað við tilhaldssama konu:
Þig hefir tál og tízka villt
til að mála kinnar.
En gættu að prjálið geti ei spillt
göfgi sálar þinnar.
Björn Jakobsson á Kroppi og Kristleifur
Þorsteinsson voru ásamt fleirum á ferð í
bíl á ósléttum vegi. Þá varð Birni að orði:
Bíllinn hossast undir oss,
enginn kossafriður.
En Kristleifur svaraði strax:
Ástarblossi er aðeins kross,
ef hann fossar niður.
Síöastliðið vor fóru Snæfellingar og
Dalamenn hópferð á vegum búnaðarsam-
bandsins sem leið liggur alla leið austur
í Rangárvallasýslu. í hófi sem þeim var
haldið í Þrastalundi af Kaupfélagi Árnes-
inga og Mjólkurbúi Plóamanna, þakkaði
Þorsteinn Þorsteinsson sýslumaður, í ræðu,
forstjóra fyrirtækjanna, Agli Thorarensen,
fyrir ágætar móttökur — en gat þess í
ræðulok, að hann hefði nú á sínum tíma
vígt þau hjónin, Egil og frú hans. — Þá
kvað Kristján Breiðdal, sem nú er bóndi
og skáld á Jörfa:
Látið heldur helgan klerk
hjónabandið saman snúa.
Þetta’ eru bara Þorsteins verk,
á þau er ekki hægt að trúa.
Einar Friðriksson kvað þessar visur á
skipi úti af Meðallandi, er hann horfði á
síðasta Vatnajökulsgosið:
Svell af lindum leysast öll,
lýsir um duldar gættir.
Elda kynda upp um fjöll
íslands hulduvættir.
Jörðin skelfur, grjót og glóð
gýs úr tindum háum
logaelfu fljótaflóð
fram af rindum smáum.
Eftirfarandi visur skrifaði Jónas Þor-
bergsson í gestabók Ferðafélagsins i Kerl-
ingarfjöllum einn fagran morgun síðast-
liðið sumar:
Þessa landsins mestu mynd
mátti ég feginn skoða,
fjöllin vakin tind af tind
töfrum morgunroða.
Og þessa sléttubandavísu:
Jökla-bungur hefjast hátt
heiðum slungnar ljóma.
Hökla-tungur leiða lágt
landsins þunga dóma.
Klemenz Samúelsson orti 1 haust:
Úti kallar ýlustrá,
allt má falli hlíta.
Sumri hallar, fjöllin fá
faldinn mjalla-hvíta.
Bjarni Ásgeirsson var eitt sinn á ferð
í Skaftafellssýslu. Varð þá tíðrætt um
það, að furðu margir íbúar sýslunnar
væru dökkeygir, og var um kennt, eða
þakkað, skipbrotsmönnum þar á sönd-
unum. Þá varpaði Bjarni fram vísu:
Bylgja margan bar á sand
beint að faðmi svanna, —
eru og víða um okkar land
augu skipbrotsmanna.
Jónas eldri frá Hofdölum hafði verið
orðaður við kvenmann, en vildi ekki við
kannast:
Lífs um vegi ég leik mér glatt,
létt er þvegin slóðin,
en þetta eigi samt er satt,
sem að fleygir þjóðin.
Sr. Tryggvi á Mælifelli kvað eftirfar-
andi vísu í orðastað nágrannastúlku sinn-
ar, er fór að hausti í hverja réttina eftir
aðra, til þess að njóta samfunda við pilt,
er hún var hrifin af:
Rauður minn fer sprett i sprett,
sprettinn þola má hann,
því að ég fer rétt úr rétt,
rétt til þess að sjá hann.
Gísli Ólafsson á Eiríksstöðum er sagður