Dvöl - 01.10.1939, Síða 83

DVÖL
321
Bókafregnir
Eva Curie: Frú Curie. Æfi-
saga. íslenzkað hefir Kristín
Ólafsdóttir lœknir. ísafoldar-
prentsmiðja h.f. Rvík 1939.
Þau orð falla ósjaldah í garð þeirra
manna, sem um nýjar bækur skrifa í blöð
og tímarit, að dómum þeirra sé lítt treyst-
andi. Þeir séu keyptir til þess að hrósa
hverju kveri, sem út kemur, hversu ó-
merkilegt og fánýtt sem það er, og séu
því engu síður villuljós en leiðarstjörnur
þeirra bókamanna og lestrarfélaga, sem
skortir getu eða löngun til þess að kaupa
hvað eina, en æskja nokkurrar leiðsögu
til þess að geta fleytt rjómann af þeirri
andlegu málnytu, sem útgefendur og bók-
salar bera í trog sín. Því miður eiga þessar
raddir oft tilverurétt um of, en sjaldnast
mun þó mútum um að kenna, því að bóka-
gagnrýnendur hérlendir munu naumast
hafa af öðrum launum að segja en einu
— og oftast óbundnu — eintaki bókarinn-
ar, sem þeir skrifa um. Án efa er þessi
gjaldmiðill álitinn nokkur trygging þess,
að eigi sé lagður dómur á bókina óséða.
Hvað þessum línum um „Prú Curie"
viðkemur, er þó engin slík trygging fyrir
liendi, þar sem þær eru ritaðar að útgef-
anda forspurðum, enda eiga þær ekki
að skoðast sem ritdómur og þaðan af
síður auglýsing. Hún kæmi allt of seint
til skjalanna, þar sem hvert einasta ein-
tak bókarinnar er nú fyrir löngu selt. Á
hinn bóginn virðist það ekki úr vegi,
að tímarit, sem lætur sig bókmenntir ein-
hverju skipta, bendi lesendum sínum á
það helzta, sem út kemur á íslenzku, frum-
samið eða þýtt.
„Frú Curie“ er æfisaga heimsfrægrar
konu, rituð af dóttur hennar, og er ein
þeírra bóka, sem lagt hafa undir sig lönd
og þjóðir, ef svo mætti að orði komast um
bækur. Söguhetjan er pólsk kona, sem
flyzt til Frakklands, stundar þar nám,
giftist þarlendum manni og sezt að 1
París. Þau hjónin eru bæði vísindamenn
og í öllu mjög samhent. í sameiningu
tekst þeim að finna nýtt frumefni, ra-
díum, sem mannkyninu hefir síðan reynzt
veruleg hjálp I baráttunni gegn einum
sinna torsigrandi óvina, krabbameininu.
Frú Curie er eina mannveran, sem tvisv-
ar á æfinni hefir hlotnazt sá heiður og sú
viðurkenning, að fá Nobelsverðlaunin.
Þýðingin er gerð af frú Kristínu Ólafs-
dóttur lækni, sem nú er einn stórvirkasti
þýðandi á íslenzka tungu. Þ. G.
Dr. Alf Lorentz Örbeck: Fegr-
un og snyrting. íslenzkað hefir
Kristín Ólafsdóttir læknir. —
H.f. Leiftur, Reykjavík.
Svo gildur þáttur sem fegrun og snyrt-
ing er í lifi allra menningarþjóða, má
furðulegt heita, hve lítil rækt er lögð við
að kenna einstaklingunum undirstöðuatr-
iði þeirrar fræðigreinar, sem um þessi
mál fjallar. Ef til vili er þannig litið á,
að siðuðum manni eigi að vera sú gáfa
meðfædd að hirða líkama sinn sómasam-
lega, eins og honum sé áskapað að bera
bitann að munni sér, þegar hann svengir.
En ekki er vert að treysta því um of, að
fegrunarþráin sé orðin okkur eðlishvöt; að
minnsta kosti benda dæmin stundum til
annars. Og því þá ekki að kenna þetta
eins og allt annað?
Hér á landi birta blöðin ráðlegginga-
og fræðsluklausúr um þessi efni, og mun
þetta venjulega samtíningur úr öllum
áttum, misjafnlega samkvæmur skoðun-
um þeirra, sem bezt deili vita á málunum,