Dvöl - 01.01.1942, Blaðsíða 9

DVÖL
3
tókst að komast að þeim leyndar-
málum, er hún kann að hafa átt
sér. Undir hrjúfum berki trjánna
leynist viðarmaðkurinn, sem étur
stofninn sundur, og eins duldi
hún hugsanir sínar með óhaggandi
rósemi í svipnum.
III.
Árið 1870 fór í hönd, og þegar
ófriðurinn milli Prússlands og
Prakklands skall á, flúði fólkið í ör-
væntingu. Frakkar biðu ósigur í
fjórum orrustum í röð, og „stríðið"
varð „innrás“. Þröng var á öllum
vegum; þar var flóttafólk á ferð
með búpening sinn. Hrjáðar skepn-
ur dreifðust um akrana og eyði-
lögðu uppskeruna, og vagnar,
hlaðnir húsmunum fólksins, ultu á
hliðina. Loga frá brennandi hús-
um bar við ský, og reykjar-
mekkir frá eldunum voru eins og
svartir flókar á himninum.
Hús Hortensíu stóð á sléttlendi
í grennd við tvær hæðir. Milli
þeirra var dalverpi, þar sem Frakk-
ar höfðu búizt um, og handan við
búgarðinn var þorp, sem þótti mik-
ilvægt í hernaðinum.
Prússar höfðu hug á að hrekja
á brott liðsveitir þær, sem höfðust
við á sléttlendinu, og orrustan var
vart hafin, er Hortensía sá af hús-
þaki sínu aragrúa hermanna koma
yfir engið í stórum hópum og skipa
sér í svartar fylkingar. Þeir hurfu
brátt í hvítan reyk, er glampar frá
fallbyssum lýstu í gegnum ann-
að veifið. í þrjá daga heyrðist skot-
hríðin, og á fjórða degi réðust
Prússar með auknum styrk á stöðv-
ar franska hersins. Litlu síðar tóku
flóttamenn að streyma framhjá
garðmúrnum. Það voru óttaslegnir
hermenn, með vitund um ófarir í
svipnum, og bændur, sem yfirgáfu
híbýli sín í rústum og akra sína í
auðn eftir skothríð óvinanna.
Þegar leið að kvöldi og allir þeir,
sem áttu undankomu auðið, voru
farnir hjá, sá Hortensía menn á
grárri götunni, sem lá heim að húsi
hennar. Rykmekkir, sem golan
þyrlaði yfir runnana, hálfhuldu þá.
Þeir fóru hægt og gætilega,
og brátt gat hún greint þá skýrt og
nákvæmlega. Þetta voru tveir her-
menn, sem báru særðan félaga
milli sín á sjúkrabörum.
Hortensía gat sér þess til, að þeir
ætluðu að húsi hennar. Hún fór
niður af þakinu og lét hagræða
sængum í rúmi sínu. Hún gaf þeim
nánar gætur, og þegar þeir komu
að garðshliðinu, var hún þar fyrir
til þess að taka á móti þeim.
„Þessa leið,“ sagði hún um leið
og hún benti þeim á stíginn, sem
þeir áttu að ganga.
IV.
Á eftir þessum særða manni
komu aðrir og enn aðrir, og síðan
miklu fleiri. Þeir fyrstu voru látnir
í beztu stofurnar, en að lokum voru
öll herbergin full. Það var óhjá-
kvæmilegt að láta þá í herbergi
vinnufólksins, gangana og jafnvel
þakherbergin og gripahúsin. Bú-