Dvöl - 01.01.1942, Qupperneq 13

D VÖL
7
Hortensía lét Prússann horfa á
þetta um stund, en ýtti honum
síðan út og lauk upp hurðinni að
hinu herberginu. Þar hvíldi fransk-
ur fyrirliði á gulum legubekk með
rósofnu áklæði. Fæturnir stóðu út
úr stórri svæflahrúgu, og úr and-
liti hans, sem var herpt af sárs-
auka, skein þrákelkni þess, sem
gert hefir statt að kveinka sér
aldrei. Dauft ljós, sem logaði á
litlum lampa, varpaði dálítilli
glætu um herbergið. Skuggar af
veggtjöldunum féllu á ljósa gólf-
ábreiðu, og á litlu náttborði höfðu
læknisáhöld og sjúkragögn gleymzt.
Prússanum vannst varla tími til
þess að átta sig á því, er fyrir augu
bar. Hortensía fór nú með hann
upp á efri hæðirnar. Marmara-
þrepin voru ötuð óhreinindum, og
hér og þar voru stórir blóðflekkir.
Á einu þrepinu sat maður á stóli.
Hann hafði hægri hönd í fatla og
var að basla við að troða í pípu
sína með þeirri vinstri. Er þau
komu upp, blasti við stór salur, er
áður fyrr hafði verið notaður til
veizluhalda og samkvæma. Nú var
búið að brevta honum í sjúkra-
deild. Fáein lítil ker stóðu á jaspis-
borði á miðju gólfi. og á skrautlegri
arinhillu var leirskál, full af ó-
hreinu og blóðlituðu vatni. f því
morruðu sárabindi og rifníur. Á
hvitum koddum hvíldu höfuð
margra særða manna. Eitt andlitið
bar því vitni, að dauðinn var í
nánd. Úr hvílu við dyrnar lagði
megnan og viðbjóðslegan daun. í
stórum speglum, er voru til beggja
enda í þessari sjúkrastofu, gat að
líta endalausar raðir af sjúkrabeð-
um. Þessar tálmyndir, sem eigi
voru síður dapurlegar en veruleik-
inn, gáfu salnum skuggalegan blæ.
Þau fóru um allt húsið, ofan frá
bjálkalofti og niður í kjallara, sem
nú hafði verið breytt í lyfjadeild.
Hverri einustu hurð vor lokið upp.
Loks fór Hortensía inn í svefnher-
bergi sitt: Hún dró rekkjutjöldin
til hliðar — og á mjúkum línkodda
birtist næstum barnslegt andlit
hermanns. Engu var líkara en hann
væri í óráðsdraumi sínum að
þiggja burtfararkossinn heima í
þorpi sínu. Prússinn horfði ósnort-
inn á þetta fórnardýr sigursins.
Síðan sneri hann sér að konunni,
og í augum hans mátti lesa þá
spurningu, hvenær þessi skap-
raunarganga ætti eiginlega að taka
enda.
Hortensía lét hann enn ganga
gegnum stofur og klefa, þar sem
særðir menn lágu, en loks nam hún
staðar við stigann í forsalnum, þar
sem þau höfðu hitzt. Þar lyfti hún
lampanum í andlitshæð, svo að
bjarminn frá deyjandi ljósinu, sem
nú hafði lokið sínu hlutverki, féll
framan í hana. Svo benti hún út
að garðshliðinu og hafnaði Prúss-
anum með yndislegu brosi. Rödd
hennar var þýð eins og nóttin, er
hún mælti:
„Þér hafið séð það sjálfur, að hér
er enginn staður aflögu handa
okkur.“