Dvöl - 01.01.1942, Síða 22

16
DVÖL
því að Zug liggur í þjóðbraut-
inni milli Norður- og Suður-Sviss.
Fólk hélt áfram iðju sinni; allir
kepptust við.
En hálfri klukkustund síðar
gerðist smáatburður, sem mörgum
virtist fyrirboði uggvænlegra tíð-
inda. Það féllu nokkrir steinar úr
hleðslugarði, sem hlaðinn var
meðfram vatninu, og í sama
mund risu á norðurhelmingi vatns-
ins grunsamlega háar öldur.
Verkamenn, sem unnu á vatns-
bakkanum, skammt frá skipa-
bryggjunni, fundu greinilega, að
jörðin nötraði undir þeim. Augna-
bliki síðar brotnaði allstór land-
spilda á vatnsbakkanum og hvarf
niður í grængolandi djúp.
Margir verkamannanna lögðu á
flótta, þeir, sem varkárari og
hyggnari voru. Hinir stóðu kyrr-
ir, en fjölmargir forvitnir bæjar-
búar hópuðust niður að vatninu
til að sjá, hvað um væri að vera.
Rétt á eftir — líklega eins og fjór-
um mínútum síðar — heyrðust
þungar drunur og jafnframt
mynduðust djúpar sprungur í
jarðveginn. Þær mynduðust æ
hærra og lengra frá bakkanum og
breikkuðu óðfluga — og landspild-
an niður við vatnið seig. Svo
brotnaði landið undan fyrsta hús-
inu, og það steypist fram yfir sig
niður í vatnið. Það var mannlaus
timburkofi, eins konar biðklefi
fyrir ferjugesti, þar sem þeir gátu
leitað afdreps í slæmum veðrum,
á meðan þeir biðu eftir ferjunni.
Augnabliki síðar gleypti vatnið
annað hús. Það var íbúðarhús með
sjö manneskjum, og fannst ekki
urmull af þeim framar.
Þegar þetta gerðist, var skip
(ferjan, sem sigldi milli þorpanna
umhverfis vatnið) bundið við
bryggjuna og var í þann veginn að
leggja frá landi. En átökin, sem
þarna urðu, orsökuðu það, að
kaðlarnir slitnuðu áður en fólk
fékk tíma til að komast út í ferj-
una, og fyrir atbeina bylgju-
gangsins, sem myndaðist við jarð-
hrunið, slöngvaðist ferjan 50—100
metra út á vatnsflötinn.
Ólýsanleg skelfing gagntók fólk-
ið, sem stóð á bakkanum og horfði
á þepsar aðfarir. Kirkjuklukkun-
um-í-þorpinu var hringt eins og
þegar eldsvoða ber að höndum.
„Hvar brennur?" spurði fólkið.
„Vatnsbakkinn sekkur,“ var
svarað.
Fólk streymdi unnvörpum á
slysstaðinn, og allir vildu sjá, hvað
gerzt hafði. Margir skelfdust,
þegar þeir sáu sprungurnar í
jörðunni og töldu, að hér myndi
ein ógæfan fylgja annarri. Aðrir
uggðu ekki að sér; þeir töldu
hættuna vera um garð gengna og
stóðu þar, sem þeir voru komnir,
orðlausir og agndofa yfir þessum
skelfilega atburði.
Það var því líkast sem drottni
sjálfum hefði runnið í skap. Á
meðan þessir feiknlegu atburðir
gerðust, dró ský fyrir sólu, og
skýjahrannirnar myrkvuðust og