Dvöl - 01.01.1942, Blaðsíða 31

DVÖL
25
byrja að fá málið. Grátur hennar
varð líka smám saman léttari, lík-
ari barnsgráti.
Hann strauk bliðlega með hend-
inni yfir hið hrukkótta, sköllótta
höfuð. —
„0-já,“ hugsaði hann, „þetta var
þá allt, sem eftir var af öllu, sem
áður hafði verið líf hans — tvö
örvasa gamalmenni — hann og hún
— bæði í bernsku á ný — bernsku
hinnar örvasa elli .... og samt
hafði hann rétt nýlega verið að
dreyma um ilm og vor og gróð-
ur....“
„Góði húsbóndi minn .... dreng-
urinn minn .... Konungur minn
og herra....Elskaði konungur. .,“
heyrði hann hana vera að stama
á milli grátkviðanna. En allt í
einu var eins og meiri þróttur
færðist 1 hana, og hún sagði:
„Elsku húsbóndi minn og herra!
— Veizt þú ekki, að almúginn hefir
haldið þing, hérna á haugnum fyr-
ir utan nú 1 kvöld — og að þeir
halda þinginu áfram í fyrramálið.
— Heyrðir þú ekki vopnatakið?"
Konungur hristi höfuðið. — Nei,
hann hafði ekki heyrt það.
„Þeir kusu sér annan .... kon-
Ung,“ hélt sú gamla áfram. —
„Haka, hinum unga, elzta sonar-
syni þínum, hafa þeir gefið kon-
Ungsnafn. — Hann er nýkominn
heim með korn og sláturfé .... og
þess vegna hafa þeir nú lyft honum
á skjöld og hyllt hann.“
Konungur hlustaði á orð hennar
unnars hugar. — Þeir höfðu hyllt
annan konung? Nú — hvað svo?
Ungan ræningja .... hinn eyð-
andi eld stríðsins .... Hvað var
eðlilegra nú? Það var svo hræði-
lega eðlilegt — einmitt nú. — Þeg-
ar himinn og jörð eru ófrjó, þegar
dauðinn sigrar og lífið deyr . .. . þá
er tími hermannsins kominn. Þá
er öxin ekki lengur vopn í þjón-
ustu lífsins, heldur dauðans ....
Þá ryðgar plógskerinn, en spjótið
verður fægt .... Aftur hlustaði
hann á það, sem fóstra hans var
að segja honum:
„Enginn af þrælum þínum né
ambáttum vildi flytja þér þessi tlð-
indi. Þau fleygðu sér i fjörðinn
hvert á fætur öðru, því að enginn
vildi lifa eftir þetta — og létu mig
eina eftir til þess að flytja þér
þyngstu fréttirnar, sem ég nokkru
sinni hefi flutt þér, fóstri minn
.... Nú erum við — aðeins við tvö
ein eftir ....“
„Aðeins við tvö ein eftir,“ endur-
tók hann orð hennar og sínar eigin
hugsanir.
„Og bráðum verðum við heldur
ekki til lengur“, hélt hún áfram,
„því að þeir hafa ákveðið að drepa
þig. Þeir ætla að fórna þér í blót-
lundinum um sólarupprás að
morgni, til þess að bliðka goðin
.... Og ég ætla ekki að lifa þig,
þvi að nú held ég af stað til hinna.“
Hann laut niður að henni og
kyssti hana á ennið.
„Far þú I friði, fóstra min,“ mælti
hann. „Þú hefir gert skyldu þína,
og dagsverki þínu er lokið. Þú