Dvöl - 01.01.1942, Qupperneq 33

dvöl
27
Um leið og hann hugsaði þetta,
virtist honum birta í höllinni, og
fyrir framan hann stóð kona, al-
veg eins og henni hefði skotið upp
úr gólfinu. Hún var há og tíguleg
og forkunnar fögur. Honum virtist
hún eins og ljóma öll af þrótti, af
tign og yndisþokka. Ung var hún,
en þó fullþroska kona á bezta aldri,
klædd í drottningarskrúða og með
breiða gullspöng um hið bjarta
enni. — Hún ávarpaði hann að
fyrra bragði:
„Menn kalla mig Llf!“ mælti
hún.
Gamli konungurinn virti hana
fyrir sér.
„Llf?“
— Já. Nafn hennar var Líf. Hann
kinkaði kolli .... Hann skildi. Líf.
Dísin hans. Gyðja vorsins. Gyðja
sjálfs grómagnsins. Hann varð frá
sér numinn, stóð á fætur til að
bjóða hana velkomna, biðja hana
aö setjast að og dvelja hjá sér. Nú
vissi hann — það var hún, sem
hann hafði tignað og elskað, til-
beðið og þjónað alla ævi ....
Hún rétti honum hendina.
„Komdu með mér, konungur,"
^ælti hún. Og hann fann, að hvert
sem hún færi með hann, þá yrði
hann að hlýða og fylgja henni.
..Ég ætla að sýna þér undarlega
hluti, sem enginn annar dauðlegur
^aður hefir fengið leyfi til að sjá
°S skoða.“
þess að mæla eitt orð frekar,
jeiödi hún hann út. — Þegar þau
^rnu út fyrir dyrnar, kom stóri
skrautlegi garðhaninn hlaupandi á
móti þeim. Það var sami haninn,
sem á hverjum morgni hafði vakið
konunginn með gali sínu — kallað
hann til lífs og starfs að lokinni
hvíld, meðan allt lék í lyndi. —
Konan tók hanann og lyfti hon-
um upp að barmi sínum, og haninn
hjúfraði sig upp að henni. — Kon-
ungur var fullur undrunar yfir
öllu, sem fyrir hann bar — og nú
fór hann að hugsa um, hvernig á
því gæti staðið, að þessi hani væri
þarna núna — að hann væri á
lífi. — Hann langaði til að spyrja
um það, en það var kominn yfir
hann einhver undarlegur, innfjálg-
ur höfgi, sem varnaði honum máls.
Konan leiddi hann yfir akrana
og áfram inn í skóginn, þangað til
þau komu að stórri eik, sem kon-
ungur þekkti vel, því að þar hafði
hann oft hvílt sig. Þar stappaði
hún með fætinum í jörðina, og niðri
við rætur eikarinnar lukust upp
dyr. Það leit út eins og þar væri
jarðhús undir.
Hún leiddi hann niður mörg
þrep og eftir dimmum, þröngum
gangi. En er ganginn þraut, birti
framundan, og þau komu út á víða
græna velli. f fjarska virtist hon-
um hann sjá há fjöll, þar sem
skógur óx upp eftir hlíðunum, en
hið efra gnæfðu snjóþaktir tindar
við bláan himin.
Lengi enn virtist honum þau
halda göngu sinni áfram, þangað
til fyrir þeim varð afar hár og
ramger steinveggur. Veggurinn var