Dvöl - 01.01.1942, Blaðsíða 39

dvöl
33
Þeirri fullvissu, að þeir sjálfir
væru með öllum mjalla. Þannig eru
flestir menn í öllum löndum
sannfærðir um gildi sjálfra sín.
Þeir hafa góðar tekjur, sækja
kirkju, gá til veðurs og hugsa um
ágóðann af hlutabréfum sínum,
lesa bækur sér til dægrastyttingar,
giftast og eignast stóra fjölskyldu,
borga gjöld sín eins og lög mæla
fyrir, en eiga ekkert áhugamál.
Þeir hugsa sig augnablik um og
sannfærast samstundis um það, að
Þeir hafi rétt fyrir sér.
Og Þorgrímur var talinn vit-
stola, af því að hann hugsaði dög-
um saman um ferðina yfir Vatna-
jökul. Hann hugsaði ekki um á-
góða né frægð, vertu viss; land-
könnuðir hugsa um hvorugt.
En eins ogvilligæsirnir leita norð-
ur á bóginn er vorar, eins og svöl-
urnar fljúga í suðurátt, án landa-
bréfs eða leiðarvísis, eins og kó-
kóshneturnar berast fyrir haf-
straumunum, án vilja eða vitund-
ur, þannig er landkönnuðurinn
knúinn áfram — alveg eins og
uiálarinn málar, skáldið yrkir eða
heittrúaður hjálpræðishermaður
reynir að frelsa sál, þótt hann
missi við það sinn eina vin — ó-
Þyggileg skipti, því að sálir eru
uiargar, en vinir fáir.
Og ávallt var Vatnajökull efst í
huga Þorgríms. Vissulega yrði það
öásamlegt að vera einn á þessari
stóru eyðimörk. Stjörnurnar
myndu vera bjartari svona langt
frá ölium mannabyggðum og gras-
ið í afdölunum grænna, þar sem
engin skepna var á beit. Og að sofa
aleinn, með Snækoll vandlega
heftan, neyta þar máltíðar og að
síðustu — því að Þorgrímur var
ekki alveg laus við íslenzkt stæri-
læti — að koma einn fagran morg-
un niður að efsta bænum í Beru-
firði, biðja um mjólk að drekka
og segja, þegar hann væri spurð-
ur frétta, að hann kæmi vestan af
Rangárvöllum yfir Vatnajökul!
Þessa yrði áreiðanlega minnzt
næstu mannsaldrana.
Það er óþarft að taka það fram,
að enginn hafði farið yfir Vatna-
jökul til þessa dags, þótt Heims-
kringla virðist gefa til kynna, að
fyrstu íbúar Rangárvallanna hafi
komið þá leið.
Sumir segja, að hreindýr leiti
dalverpanna, sem þarna eru í
auðninni, og strokuhestar gangi
þar sjálfala. Annars var öllum vel
kunnugt um það, að illir andar
héldu til í jökuldölunum, því að
þangað höfðu hin heiðnu goð flú-
ið, þegar landslýðurinn tók kristna
trú.
Yfir jökulinn var tvö hundruð
mílna vegalengd, geigvænlegar
mílur, án matar, ef til vill án
vatns, án allra leiðarmerkja, ann-
arra en stjarnanna. Það var sjö
daga reið á Snækolli, ef allt gengi
vel. Ef illa færi, var eins gott að
sofna hinn síðasta blund aleinn
milli fjallanna og að hvíla í
grasgrónum kirkjugarði, þar sem
menn gleymast, þegar bauta-