Dvöl - 01.01.1942, Qupperneq 42

36
DVÖL
stað í Vatnajökulsferðina. Ef til
vill komum við ekki aftur, en við
viljum reyna. Ég drekk skál ham-
ingju ykkar og segi: Verið þið sæl-
ir. Skál!“
Síðan steig hann á bak Snæ-
kolli, sem beið týgjaður á hlaðinu,
kyssti konu sína og sagði við
börnin:
„Standið þið afsíðis, börn, því að
Snækollur bítur eins og rostung-
ur.“
Svo reið hann úr hlaði.
Vinir hans fylgdu honum eina
þingmannaleið áleiðis til öræf-
anna. Þegar þeir voru komnir
fram hjá fremstu bæjunum í
sveitinni og götuslóðinn hvarf í
hraunið, kvöddu þeir hann og ósk-
uðu honum góðrar ferðar. Þeir
horfðu á eftir honum, þar sem
hann sat teinréttur á Snækolli
og reið hægt upp eftir hrauninu.
Brátt hvarf hesturinn sjónum
þeirra og Þorgrímur einnig, smátt
og smátt.
Presturinn reið upp á klettaborg
til þess að sjá betur yfir. Kvaðst
hann hafa síðastur séð til Þorgríms,
og hefði hann aldrei litið til baka.
Hann hélt beina leið inn á öræfin,
eins og hann væri á heimleið.
Þegar presturinn sá Þorgrím
hverfa, fannst honum hann sjá á
bak síðasta berserknum. Vatna-
jökull krafðist hans, og Þorgrím-
ur af Rangárvöllum hélt áfram
för sinni út úr þessari sögu og
þessum heimi.
Austur í Berufirði, ekki langt
frá Hegrafossi, bjó maður að nafni
Hjörtur Helgason, vel fjáður og
ríkur að gangandi fé. Morgun einn
sat hann í bæjardyrunum og drakk
kaffi með kandíssykri að íslenzk-
um sið. Hann var að bíða eftir
hestunum, sem verið var að sækja,
því að hann ætlaði til kirkju þenna
dag. Allt í einu kemur vinnumað-
ur sá, er átti að sækja hestana,
ragnandi og bölvandi og segir, að
djöfullinn sé kominn í hrossin.
Reiðhestur húsbóndans sé bitinn
í bakið eins og eftir úlf. Þá bölv-
aði Hjörtur Helgason, hreppstjóri
og meðhjálpari, bölvaði eins og
hestamenn gera, þegar þeir heyra,
að klárinn þeirra sé veikur eða
meiddur. Hann tók byssu sína og
gekk út í hagann, þar sem hest-
arnir áttu að vera á beit.
Hestarnir voru á harða hlaup-
um til og frá, en skammt frá þeim
lá einhver dökkgrá og stór skepna.
Hún var tilsýndar eins og græn-
lenzkur björn.
Þegar Hjörtur lyfti byssunni,
reis skepnan á fætur. Þá mælti
Hjörtur við vinnumanninn:
„Andskotinn! Þetta er hestur-
inn hans Þorgríms af Rangárvöll-
um. Hann hlýtur að hafa dáið á
jöklinum, en hesturinn ráfað
hingað.“
Tíminn leið og Snækollur varð
aftur feitur og gljáandi. Þótt hann
væri mesta óvættur meðal hest-
anna, ákvað Hjörtur að hafa hann
um sumarið. En í réttunum datt
Hirti í hug, að láta kveða að sér