Dvöl - 01.01.1942, Blaðsíða 52

46
DVÖL
horft í augu Jelínu. Þannig leið
tíminn viö ærsl og mas.
Svo lét eldri bróðirinn færa sér
hest sinn heim að húsdyrum.
„Leiktu á hljóðfærið og syngdu
með Jelínu, Pavel, ég kem bráð-
lega aftur. Segðu hvítu tátunni
minni sögur af veröldinni þarna
fyrir handan hafið, veröld, sem þú
hefir séð .... segðu henni sögur!“
Hann leiddi Jelínu til dyra,
kyssti hana og benti henni þang-
að, sem himinn og haf mættust
eins og á bláu striki.
„Horfðu oft þangað, ég er þar!“
Jelína hló og teygði aftur og aft-
ur úr sér til þess að fá koss, því að
sjónbaugurinn, sem henni var bent
á, var óralangt í burtu.
Svo voru þau tvö ein eftir, Pavel
og Jelína.
Það var morgunn; angandi,
stafalygn, heiðríkur morgunn.
Um daginn sat Pavel í sólskýli
hússins og söng, lék á hljóðfæri og
starði á svörtu tjörnina, þar sem
hrímhvítar kynj amyndir skýj -
anna spegluðust í vatnsfletinum á
ferð sinni um loftið.
Svo leið til kvölds, og Pavel
reyndi að laumast út á heiðina,
en Jelína kallaði á eftir honum:
„Má ég ekki koma með þér?“
Þau gengu niður á heiðina, en
litu oft við til þess að horfa upp
eftir ásnum. Þar stóð sumarhúsið
og bakaði glugga sína í sólskin-
inu .... málað rauðleitum lit-
brigðum af pensli aftanroðans.
„Einhverntíma læt ég rauð-
mála allt þetta hús,“ sagði Jelína
um leið og hún virti fyrir sér hina
breiðu pensildrætti á veggjunum.
„Og hvers vegna?“ spurði Pav-
el og leit á Jelínu.
„Þá verður það æfinlega rautt.“
Þau reikuðu um þögul. Lyngið
angaði í sínum rauða blóma. End-
ur og sinnum gátu þau ekki að sér
gert að anda að sér djúpum teyg-
um.
Allt í einu tók Pavel Jelínu í
faðm sér og hrópaði upp yfir sig:
„Þú gerir mig ærðan!“
„Og þú mig líka!“ sagði Jelína
og sleit sig úr þéttum faömlögum
hans.
Andardráttur Jelínu var ákafur,
og um leið og hún sagði þetta, lok-
aði hún augunum allra snöggv-
ast.
Pavel sá það.
Þau fjarlægðust sumarhúsið æ
meir. Bæði virtust bera kvíðboga
fyrir því að snúa aftur til hinna
hljóðlátu herbergja, þar sem næt-
urhvíldin beið þeirra.
En þau sneru við eigi að síður,
og Pavel bar Jelínu á örmum sín-
um upp tíu æðiþröng stigaþrep.
Hann gat aðeins stunið upp:
„Snertingin við þig gerir mig
ennþá ærðari!“
„Og mig líka!“ svaraði Jelína
og hló aftur .... undarlegum, ó-
skiljanlegum hlátri.