Dvöl - 01.01.1942, Síða 54

48
DVÖL
Og þegar Pavel rankaði við sér
úr draumleiðslu kossins, sagði Jel-
ína og benti um leið á fjarlægan
sjónbauginn:
„Þú færð mig, ef þér auðnast
að brjóta þér veg til mín frá sólar-
upprásinni þarna fyrir handan ....
samhliða gamla veginum, sem er
vegur bróður þíns að hjarta mínu.
Ef þú kemur þaðan .... þaðan
. .. . og sækir mig .... kemur þinn
eiginn veg gegnum torfærur skóg-
arins, þá fer ég með þér. Elskar
þú mig, Pavel?“
Nasavængir Jelínu titruðu, og
Pavel ímyndaði sér, að hún þráði
þegar svo ákaft kærleik hans.
Pavel horfði í áttina til hins
fjarlæga sjónbaugs.
„Jelína, þarna fyrir handan
liggur hafið. Þar byrjar vegur minn
hingað. Ég mun gera hann handa
þér og nema þig brott með mér.
Sjáðu! Þetta haf er framhald veg-
ar míns, hann ber okkur síðan bæði
burt héðan, er það ekki? .... Víst
.... víst elska ég þig, Jelína!“
Jelína hló.
„Nú áttu endurminninguna um
míg, farðu! Hvers vegna hafð-
irðu hana ekki ennþá flónslegri?“
Og hún losaði sig úr faðmlögum
Pavels og ýtti honum frá sér.
Pavel fór. Hann gekk yfir marga
sólargeisla, sem féllu á veginn á
milli trjánna .... þeir voru allir
eins og gylltir hnífar, sem fallið
hefðu niður úr belti morgunsins.
Pavel fór ekki þann veg, sem
borið hafði bróður hans 1 arma
Jelínu; hann fór þegar sinn eiginn
veg, þann, er hann brátt mundi
ryðja og jafna fyrir Jelínu. Pavel
fór nú þegar þá leið, sem lá til
hafsins, já, yfir hafið.
Pavel var ennþá ungur, og hann
átti orku og trú. Nú var ástin
honum vegurinn til lífsins.
Jelína horfði á eftir manninum,
þar sem hann fór, og hláturinn
hafði stirðnað á rauðum vörum
hennar. Hún var falleg, og hún
vissi það og vildi láta gjalda fegurð
sína dýru verði; hin minnsta snert-
ing við hana kostaði lífið. Nú hafði
hún verið snert, kysst, já, og meira
að segja vafin örmum bak við hið
gráa fortjald næturinnar.
Jelína vissi, að hún vár fangi
fegurðar sinnar í sumarhúsinu.
Hún krafði mann sinn um dægra-
dvöl, einnig þá löngu daga,
sem hann ekki var viðlátinn til
þess að hafa af fyrir henni. Jelína
vildi hafa eitthvað til að hlæja
að á einverudögunum, og brátt
skyldi hún nú líka fá það. Bróðir
manns hennar skyldi nú verða
henni til athlægis, henni til gam-
ans, sem hefnd fyrir fegurð henn-
ar .... fegurð, sem var henni fjöt-
ur um fót. Hún vildi fórna Pavel
fyrir hlátur sinn, til þess að sýna
manni sínum, hve fögur hún var í
raun og sannleika. Lífið var lagt
í sölurnar fyrir fegurð hennar ....
jafnvel snertinguna eina saman.