Dvöl - 01.01.1942, Blaðsíða 56

50
D VÖL
skalf af axarhöggunum einum, svo
að ekki sé nú minnzt á hrópin og
sönginn.
Tré féllu til jarðar, steinar ultu
í lynginu, uppgröfturinn úr skurð-
unum hrúgaðist upp eins og gráir
faldar á vegarbrúnunum, og ax-
irnar áttu fullt í fangi með að
vinna á ólseigum rótartágum
trjánna.
Pavel eggjaði menn sína látlaust.
„Þegar sumri lýkur, ættum við
að vera búnir með veginn.“
En svo ók Jelína einu sinni um
veginn, stöðvaði hest sinn hjá
verkamönnunum og seiddi Pavel,
með hlátri sínum, til þess að gefa
sig í ljós.
„Pavel, þú átt að koma einn þíns
liðs.“
Og Pavel sendi mennina frá
sér, hélt eftir öxi og reku, járn-
karli og haka og hóf svo einn að
ryðja veg sinn.
Jelína stóð iðulega á dyraþrep-
inu og horfði hlæjandi í áttina til
sjónbaugsins. En þar sást ekkert
til komumanns. Pavel var ennþá
langt 1 burtu.
„Sérðu, hve ég er falleg?“ kall-
aði Jelína eitt sinn til manns síns.
Þá gat að sjá í hinni jöfnu, víð-
lendu grænku skógarins dökka
rák meðfram gamla vegfarinu. Þar
var Pavel að koma .... fífldjarf-
ur brautryðjandi, grátbænandi um
lengri daga, grátbænandi um að
sumarið entist lengur.
„Ég sé,“ sagði maðurinn, án
þess þó að sjá nokkuð.
Jelína skellihló, og nasavængir
hennar titruðu.
Á hverjum morgni kom Jelína út
á dyraþrepin, horfði hlæjandi í átt-
ina til sjónbaugsins og vaggaði sín_
um fagra skapnaði í sólskininu.
Dökka rákin í skógarþykkninu
nálgaðist ofurhægt, þar sem Pavel,
ungur, skapæstur, löngunarfullur
og þolgóður, braut sér veg til Jel-
ínu. Hann trúði á lífið og sinn eig-
inn veg, og sá vegur hét Kærleikur.
Pavel var ávallt tekinn til starfa,
þegar sólin kyssti morguninn til
lífsins.
Oft klifraði hann upp í trjákrónu
til þess að sjá, hversu langt hann
átti ófarið til Jelínu.
Langt, óralangt!
Sumarhúsið var að sjá eins og
lítill snjóskafl á ásnum. Það bar
við, að kvöldsólin varpaði skærum
glampa frá gluggum sumarhúss-
ins, og þá rétti Pavel upp hendina:
„Ég kem, ég kem!“
Bróðir Pavels ók öðru hvoru
framhjá, en Pavel var þá annars
hugar og svaraði ávarpi bróður
síns ævinlega á sömu leið:
„Víst er ég genginn af vitinu!“
Vinnan hrómlaði og særði svo
hendurnar á Pavel, að þær urðu
engu lagi líkar, skeggið óx, og föt-
in hans rifnuðu í hengla, en áfram
ruddist hann í gegnum skóginn,
ýmist hlæjandi eða grátandi ....
lagði veg ástar sinnar .... í átt-
ina til Jelínu, til töfradísarinnar.
í brjósti hans svall hrífandi
dirfska: Hvert fallandi tré færir