Dvöl - 01.01.1942, Qupperneq 57

D VÖL
51
þig nær! Hver nýr dagur kunn-
gerði: Nú ertu kominn lengra á-
leiðis en í gær! Og frá krónum
trjánna hvíslaði blærinn einnig
sínum eggjunarorðum: Til hafsins
til hafsins, já, yfir hafið.
Tréin féllu, steinarnir ultu í
lynginu, og ferskur uppgröfturinn
úr skurðunum hrúgaðist upp á veg-
arbrúnunum .... með sinn brúna
svala.
Jelína hafðist nú við að kalla
frá morgni tll kvölds úti á dyra-
þrepunum, og á rauðum vörum
hennar hafði stirðnað þrotlaus
hlátur. Hún sótti ekki framar yndi
til spegilsins, tjarnarinnar og til-
breytingarleysisins í augum manns
síns. Hún leit nú öðrum augum á
fegurð sina .... leit á hana með
meiri sannfæringarkrafti en áður.
Jelína vissi, að dagar sumarsins
voru senn taldir.
Pavel var ennþá langt í burtu,
en honum miðaði jafnt og þétt á-
fram í áttina til Jelínu, til lífs
síns.
Úr hinum fjarlægu fylgsnum
skógarins komu kvöldin æ fyrr og
æ dimmari yfir Pavel; biðin eftir
dumbrauðri morgunsólinni varð æ
lengri. En hann nálgaðist líka
sumarhúsið æ meir. Nú sást það
orðið greinilega úr trjákrónunum
•... sumarhúsið með dyraþrepin,
sem sneru út að hinu fjarlæga hafi.
Pavel barðist af þrautseigju við
tré, rætur og steina, og hann sótti
fram sem sigurvegari. Hann átti
ungt og hraust hjarta. Hann vissi,
að einhverntíma mundi hann taka
Jelínu með sér til hafsins, já, yfir
hafið, og nálgun þess dags gaf
honum orku. Sólarljósið linaði
þreytu hans, verkaði á hann eins
og hlýleg, örvandi atlot; og Pavel
fann, að ekkert gat hindrað hann,
því að hjarta hans var ungt.
„Víst er ég genginn af vitinu,“
kallaði Pavel ævinlega til bróður
síns.
Og svo kom haustið.
Einn sólbjartan morgun sá Pavel
Jelínu aka burt frá sumarhúsinu.
Hann hljóp lengi með kerrunni,
eftir sínum eigin vegi, og kallaði:
„Þú kemur líklega hingað aft-
ur, þú kemur líklega .... þegar
nýtt sumar gengur í garð .... Jel-
ína! Þú bíður líklega ennþá eftir
mér! Sjáðu, hve langt vegurinn
minn er þegar kominn; hann byrj-
ar við hafið, breiði vegurinn okkar
út í veröldina!"
Og Pavel hljóp með kerrunni
alla leið þangað, sem vegur hans
hófst, hljóp móður og másandi af
áreynslu, með fráhneppta vinnu-
treyjuna sína; hann kunni sér
ekki læti fyrir fögnuði.
„Jelína! Sjáðu, svona langt er
ég þegar kominn!“
Svo breiddu skýin sig yfir loftið
eins og risaskjaldbökur. Það rigndi
í sífellu. Og Pavel sneri til borgar
Jelínu.
En áður en nýtt sumar hafði
setzt að í skógunum með rauðu
brumhnappana sína, áður en vorið