Dvöl - 01.01.1942, Síða 59

DVÖL
53
sólþyrst. Hún hló, en hláturinn dó
fljótlega út á vörum hennar.
Pavel sat í ásbrekkunni, og að
baki honum lá vegurinn til hafs-
ins. Hann var eins og svört rák
gegnum villiskóginn.
Pavel hló. Hendurnar á honum
voru blóðugar, skeggið úfið og ó-
hreint og fötin hengilrifin. En úr
augum hans brann kraftur sigur-
vegarans. Hann hló nú og horfði
djarfmannlega á Jelinu; en Jelína
hló ekki og huldi ekki nekt sína.
því að hún trúði ekki sínum eigin
augum.
Pavel reis á fætur og tók að
staulast upp ásinn með útréttar
hendur og hlæjandi .... með Jel-
ínu fyrir augum, með ótaminn
æskuþrótt og brennheita þrá í
augnaráðinu.
Jelína sá hann koma. En þegar
henni varð litið á kræklóttar,
sprungnar og naglétnar hendurn-
ar á honum, fráneygt, veðurbitið
andlitiö, óhrein fötin og sólbrennt
brjóstið, þá hljóðaði hún upp yfir
sig. flúði upp dyraþrepin og afhjúp-
aði þá einnig, með augnaráði sínu,
nekt hjarta sins.
Pavel sá það.
Hann gekk hægum skrefum upp
dyraþrepin, leit um öxl, til hins
fjarlæga hafs, sem var svo langt
í burtu, að erfitt var að greina
á milli upphillingar þess og bláma
loftsins •— og yfir dökka vegfarið,
sem lá frá rótum ássins að strönd
hafsins. Vegurinn var langur ....
„Díngeysk ljóð“
(Vísurnar eru tileinkaðar Þórarni Stef-
ánssyni, hreppstjóra á Húsavik, sem var
hvatamaður að útgáfu ljóðanna).
Líttu reitinn, þjóö mín, þenna,
þarna er trúrra handa verk.
Sjáöu hópinn karla og kvenna
klœddan vinnulýösins serk.
Lúin hönd þótt héldi’ á penna,
hér var ritin saga merk.
Árin liöa, aldír. renna,
ei skal hrynja varöan sterk.
Þingeyingur, hrund og halur,
hér. var lof þitt vottum fest,
skreyttur þinnar sœmdar salur,
svo hann viröíst prýöa flest.
Ónytjung var aldrei falur
oröstír sá, er lýsir mest.
Endurhljómi hlíö og dalur:
„Heima þjóna’ eg guði bezt“.
Borgfiröingur.
óralangur .... og kom héðan ó-
kunnuglega fyrir sjónir.
Pavel reikaði niður ásinn og tók
til starfa að nýju. Hann beindi
vegi sínum til svörtu tjarnarinn-
ar, sem ekki hafði fengið að sjá
rætast drauminn um að fá þrýst
hinni hvítu lilju hjarta síns að
brjósti sínu.
Og svo óf linnean ilmandi blóma-
breiðu yfir hljóðan veginn.