Dvöl - 01.01.1942, Blaðsíða 67

dvöl
61
þeir byssustingi. Andlit þeirra sá-
ust ógerla í hálfrökkrinu. Það virt-
ist sem þeir væru ein sál í mörg-
um líkömum.
En þetta voru menn ólíkir að
eðli. Sumir voru hraustlegir en aðr-
ir vanþroska. Þannig sátu bræð-
urnir hvor við annars hlið. Þeir
heyrðu gný og háreysti eimlestar-
innar, sem flutti þá leifturhratt
að leiðarenda. Þeir lokuðu augun-
um og gáfu sig á vald hugsana
sinna. í órafirð voru landamærin,
sem aðskildu þeirra þjóð frá öðr-
um þjóðum. Báðum var þeim það
ijóst, að þeir voru fluttir brott til
Þess að verða fórnað á altari dauð-
ans. En hljóðir sátu þeir hvor við
annars hlið. Þeir höfðu ekkert hug-
boð um, að þeir myndu brátt nálg-
ast hvorn annan svo mjög.
Að tveim dögum liðnum voru
Þeir komnir til vígstöðvanna. Þeg-
ar hermennirnir stigu út úr járn-
brautarvögnunum, heyrðu þeir fall-
byssurnar drynja í fjarska. Morg-
uninn eftir voru þeir komnir í
fremstu víglínu.
Nýr heuhur birtist sjónum þeirra.
Sprengjubrotin urðu að lýsandi
sfjörnum hátt yfir höfðum þeirra.
Geislar þeirra féllu leifturhratt til
jarðar og tættu stundur allt, sem
fyrir varð. Maður eftir mann hneig
^nagnþrota í valinn og lá þar ó-
sjálfbjarga í blóði sínu.
Leiðir bræðranna lágu sjaldan
saman. Þeir köstuðust aðeins
kuldalega á kveðjum.
Tuttugasti dagur styrjaldarinnar
rann upp. Þann dag hugðust ó-
vinirnir að ná vígstöðvum nokkr-
um með áhlaupi. Ein hersveit eft-
ir aðra geystist fram yfir opið ber-
svæði. Menn hnigu í valinn fyrir
stáli og blýi. Nýir menn skunduðu
til móts við dauðann yfir blæð-
andi líkama helsærðra félaga.
Angistaróp deyjandi manna fylgdu
þeim eftir. Þar sem akrarnir ilm-
uðu fyrrum, lágu nú líkamar hinna
föllnu víðs vegar, eins og blikandi
rósir vallarins. Jörðin skalf sem
af þjáning.
Að lokum sóttu tvær voldugar
hersveitir fram, hvor eftir aðra.
Hinni fyrri þeirra skyldi fórnað.
Hin síðari átti að halda í slóð
hinnar og vinna úrslitasigur.
Mikael, sem var í þeirri hersveit-
inni, er var ætlað að sigra, sá bróð-
ur sinn í hinni.
Gegnum neyðaróp hinna særðu
og látlaust kúlnaregn var geisað
fram. Enda þótt hann væri sjálfur
rekinn áfram í trylltni, missti
Mikael aldrei sjónar af bróður sín-
um. Skyndilega sá hann Stefán
reika til og hníga niður.
Augu Mikaels þöndust út. Hann
æddi áfram með framréttar hend-
ur, eins og hann hygðist að grípa
einhvern eða styðja. Þá sprakk
hrikaleg sprengikúla beint framan
við hann og myndaði ægilegt eld-
haf. Augu hans blinduðust. Hann
fálmaði í myrkrið. Hann hneig að
jörðu.
Sárin, sem hann hafði hlotið,
voru eigi banvæn. Hann fann blóð