Dvöl - 01.01.1942, Qupperneq 69

DVÖL
63
minntist alls þess, er þeir áttu
sameiginlega, unz þeir urðu ósáttir
og leiðir þeirra skildu. Hann minnt-
ist þess, að móðir þeirra sat ald-
urhnigin og grá fyrir hærum heima
á æskuheimili þeirra. Hún hafði
borið þá báða undir belti sér. í
skauti hennar höfðu þeir báðir
þroskazt. Hún hafði orðið að þola
sárar þjáningar við fæðingu þeirra
beggja. Höfug tár runnu nið-
ur vanga hans, er hann minntist
alls þessa.
Hann hlustaði á harmakvein
hinna særðu umhverfis sig. Gat
hann ekki greint rödd bróður síns?
Hann mælti við sjálfan sig:
„Ég verð að leita bróður míns“.
Hann skreið af stað út í ægilegt
myrkrið. Hendur hans og hné urðu
rakar af blóði, sem vætti þéttvax-
ið grasið. Hann heyrði háreysti
bardagans, gný fallbyssanna og
þrumur sprengikúlnanna. Allt
þetta virtist honum svo framandi
og fjarlægt. Það skeði úti í sólskin-
inu. Hann skreið um hér djúpt
niðri í myrkrinu meðal hinna deyj-
andi og dánu.
Hann þreifaði fram fyrir sig. Þá
fann hann mann, sem lá á jörð-
inni. Hann fann, að hann myndi
Vart kominn af æskuskeiði. Hann
Vfirgaf hann og hélt áfram för
sinni.
Hann mælti við sjálfan sig:
„Hvernig á ég að geta fundið bróð-
Ur minn í þessu myrkri? Ég heyri
aigi rödd hans og veit eigi, hvar
hans er að leita“.
Hann rakst á annan mann, sem
þegar var látinn. Hann kraup nið-
ur að höfði hans og þreifaði um
andlit hans. Þetta var ókunnur
maður. Og Mikael hélt áfram för
sinni út í myrkrið.
„Hvernig á ég að finna bróður
minn?“ spurði hann sjálfan sig að
nýju. Og hann dæmdi sig áfellis-
dómi fyrir að skynja eigi, hvar
bróðurhjartanu blæddi.
Lengra burtu lá enn annar her-
maður í valnum. — Hann var enn
ekki dáinn. Nú, er hönd snerti
hann, bað hann stynjandi um
hjálp. En Mikael þekkti á röddinni,
að þetta var eigi bróðir hans. Þó
fannst honum hann sjá manninn
horfa á sig kvalafullu og biðjandi
augnaráði. Hann gat gert sér i hug-
arlund angist hans yfir örlögum
sínum, er hann var yfirgefinn með
hinum miskunnarlausu orðum. —
„Ég leita bróður míns“.
Þannig skreið hann frá einum til
annars.
Að lokum hrasaði hann um mann
nokkurn. Hann fann, að honum var
vaxið skegg. — Hann hrópaði nafn
Stefáns bróður síns til hans út í
auðnarmyrkrið. Hann þreifaði um
andlit hans. Fingur hans fylgdu
rannsakandi sérhverjum drætti
þess. Hann reyndi að skapa í huga
sér skýra mynd af bróður sínum. —
Þá varð honum það ljóst, að hún
var tekin að fyrnast honum. Og
hann minntist hinna mörgu ára,
er hann hafði forðazt og forsmáð
bróður sinn. Höfug tár runnu að