Dvöl - 01.01.1942, Qupperneq 72

DVÖL
3íjaí't'cjönguma6ur
(Sftlr gónaö íStgggoafon^,
Mér varS oft í œsku litið
upp á fjallsins bláu tinda.
Þangað hug minn sífellt seiddi
sumarfegurð bjartra mynda.
Eftir því, sem árin liðu,
eldheitari varð sú þrá
að sigra bergsins bröttu leiðir,
brúninni að ná.
Ymsum fannst sem engum myndi
auðnast slíka þraut að vinna;
deigra manna œðruorðum
engu hlýt ég þó að sinna.
Upp skal klífa á efsta tindinn
og ekki sakast neitt um það,
þótt góðrar ferðar enginn óski,
er ég legg af stað.
Morgunsólin hœsta hnjúkinn
hjúpar gullnum töfraeldi,
yfir bláum eggjum hvílir
undrafegurð, tign og veldi.
Meðan aðrir ennþá sofa,
einn ég reika fjallsins til.
Við mér blasa brattir hjallar,
bergsins gráu þil.
Hlœr mér kapp í heitum barmi,
hér mun engum duga að letja.
Áfram skal en ei til baka,
örðugleikar skapið hvetja.
Þar, sem ekkert er að vinna,
engum sigri er hœgt að ná;
þar, sem engu er unnt að tapa,
ekkert vinnast má.
Tyllt er hönd á tœpar sillur,
tánum beitt í naumar sprungur;
lengra, ofar, áfram miðar
yfir torsótt hrikaklungur.
Vöðvar stœlast, viljinn harðnar
við að sigra hverja raun.
Oft hafa þyngstu erfiðleikar
átt sér dýrust laun.
Loks við augum brúnin blasir
björtum vafin sólararmi.
Þrönga hef ég götu gengið,
gleðin ólgar mér í barmi.
Það, sem unga œsku dreymdi,
uppfyllingu hlotið fœr,
stund, sem áður oft ég þráði,
er nú loksins nœr.
Tigna fjall, sem ávallt áttir
innstu þrá í huga mínum!
Eg mun dvelja einn og njóta
útsýnar a) tindi þínum.
Engin laun þótt önnur hljóti
en þú dásamlegu sýn,
finnst mér vera að fullu goldin
ferðin upp til þin.
Stend ég einn á hœsta hnjúknum,
hrifinn töfrum morgunstundar.
Eldur sólar sindrar yfir
sveitinni, sem ennþá blundar.
Finnst mér eins og yfir landið
einlwer rétti bjarta hönd,
liönd, sem blessar yfir alla,
innst úr dal að strönd.