Dvöl - 01.01.1942, Qupperneq 74

68
DVÖL
Jóhannes þagði.
Það hefir nú heldur ekki gefið
lengi, hélt maðurinn áfram.
Ónei, sagði Jói sjó, dró hægri
hendi upp úr vasanum og nuggaði
hökuna. Síðan labbaði hann yfir
að hinum borðstokknum.
En hvernig er annars afkoma
manna þar upp frá? spurði maður-
inn og var aftur kominn að hlið
hans.
Þá gekk Jói sjó inn í farþega-
klefann án þess að svara mann-
inum.
Hnúh, sagði maðurinn, sem stóð
eftir og skildi ekki, hvernig lá í
mönnum, sem gátu hagað sér
svona. Einhver sagði honum, að
þetta væri fylliraftur, og þá var
hann ekki móðgaður lengur en leit
á hann eins og hvern annan vol-
aðan aumingja.
Inni í farþegaklefanum settist
Jóhannes út í skot, þar sem enginn
tók eftir honum nema tvær konur,
sem sátu næstar honum og þótt-
ust tala svo lágt, að enginn heyrði.
Önnur sagði: Hann Jói sjó fer
ábyggilega á fyllirí — en annars
gæti ég nú trúað, að honum bregði
við, síðan konan hans veiktist, að
vera einn með börnin.
Hin sagði: Ætli hún sé mikið
veik?
Sú, sem byrjaði: Já, hún er vist
mikið veik. Á ég að segja þér:
Einu sinni vissi ég til að þeim
lenti svo saman, að það var víst
bara á takmörkum, að hann dræpi
hana ekki. En veiztu það nýjasta
— nú varð rödd hennar hvíslandi:
Það er sagt, að hann sé að makka
við kerlingu fyrir sunnan. Það veit
víst enginn af því. Gústa sagði mér
það, — en hefirðu nokkurn tíma
vitað annað eins? Meðan konan
hans er veik — þær hnipptu hvor
í aðra, og ef vel var að gáð, mátti
sjá augum gotið í vissa átt.
Kannske hann sé bara að sækja
hana, hvorki meira né minna?
Almáttugur, ekki vildi ég vera
gift svona manni.
Það segi ég sama til, sagði hin og
bætti við: Það hlýtur að vera leið-
inlegt að vera gift svona manni.
Jóhannes sjóari stóð upp og fór
út. Hann vék sér á afvikinn stað,
og lítið barn, sem var forvitið, eins
og önnur börn, hljóp til mömmu
sinnar og sagði, að það væri maður
þarna fram á og væri að gráta.
Móðirin sagði barninu að þegja
og vera ekki með bull og þvaður
— en fram á sat maður og var að
gráta — punktur.
Kvöld, morgnar, dagar, vikur, ár.
Stundum kemur þetta upp í vit-
und mannsins, skýrt og ljóslifandi,
eins og þegar maður tekur sér bók
í hönd, sem maður hefir lesið og
gleymt og byrjar að fletta af
handahófi. Eins og vísubrot, sem
allt i einu skýtur upp í huganum,
eins og gömul rykfallin föt, sem
maður rekst á í kjallaranum, þar
sem þau hafa hangið lengi, en
maður tók ekki eftir fyrr en farið
var að þrífa kjallarann, og þá sést
að þau eru rykfallin.