Dvöl - 01.01.1943, Blaðsíða 33

DVÖL
31
mold, og óðum stækka akurlöndin,
og skógargróðurinn breiðir sig um
lynggróna ása og hæðadrög.
Gróðurinn, sem fellur í ár, skýlir
og undirbýr gróður næsta vors. í
huganum kveð ég lofgerðaróð til
moldarinnar, sem allt elur og
fóstrar. — En lestin þýtur leið
sína.
Borgin Rípar.
Úthafið blasir við augum. Danir
nefna það Vesturhafið en allir
aðrir Norðursjó. Lestin hraðar för
sinni suður eftir ströndinni, og nú
eru Rípar næsti áfangi. Borgin er
rétt við gömlu landamærin og
fornfræg. í Rípum ætla ég að hafa
nokkra viðdvöl og skipta um lest.
Ég hlakka til að hvíla mig eftir
fimm stunda viðstöðulaust ferða-
lag. Þreytan, eftir hinar ruggandi
hreyfingar lestarinnar, er aðallega
í bakinu og hnakkanum. En hvíld-
in varð ekki löng. Þegar ég hafði
þvegið mér og gleypt í mig mat-
arbita, heyrði ég, að hringt var til
messu. Hádegismessa var að hefj-
ast í hinni fornfrægu dómkirkju
Ríparborgar. Ég hraðaði mér til
kirkjunnar og tek mér sæti í
mannlausum bekk aftarlega.
Strax kemur meðhjálparinn með
sálmabók og réttir mér. Fólkið
hópast inn, og bekkurinn minn
fyllist líka af alúðlegu, glaðlegu
fólki. Ung kona teygir sig yfir
bekkinn og spyr mig um númer á
sálminum, sem verið er að syngja.
Hér er eins og ég sé kominn í
vinahóp. Ég, ferðamaðurinn, utan
af íslandi, er ekki lengur einmana.
Ég er kirkjugestur, einn af söfn-
uðinum. Óyndið og þreytan hverfa,
og ég nýt þess að hlusta á sálrna-
sönginn og horfa á fólkið, góðlegt,
glaðlegt og áhyggjulaust. Ég skil
það betur en nokkru sinni áður,
að kirkjan er ímynd bræðralags
og kærleika. Hin einfalda messu-
gerð hrífur mig, því að hugur minn
er opinn og þenkjandi. — Ég geng
glaður út með öðrum kirkjugest-
um, sem brosa hlýlega til mín. í
kirkjunni eru allir bræður.
Umhverfi Rípa.
Þótt Danmörk sé lítið land,
ber nokkuð á því, að hver lands-
hluti hafi sína sérstöðu, siði og
málvenjur. Hvergi ber þó meira á
þessu en í héraðinu umhverfis
Rípi. Lýðskólakennari einn sagði
mér, að hann hefði þekkt konu
þaðan, sem var jafnlétt um að
tala fríslenzka mállýzku, lágþýzku,
józku og dönsku. Hann spurði
hana, hvað væri hennar eiginlega
móðurmál og hvert málið henni
þætti vænzt um. Hún svaraði á
dönsku og sagði: „Det er lige skidt
med dem alle“.
Ég tek næstu lest, sem að norð-
an kemur, og ferðinni er haldið
áfram suður ströndina. Skammt
sunnan Rípa eru gömlu landa-
mærin. Landið breytist og verður
strjálbýlla og mýrlendara. Úti við
sjóinn er marflatt merskilandið,
líkt og við strendur Hollands. Þar