Dvöl - 01.01.1943, Blaðsíða 141

D VÖL
139
ekki hún, ekki hún, heldur ókunn-
ug stúlka, hann hefir verið blekkt-
ur, hann hefir verið svikinn, faðm-
lög hennar eru þessa heims, hann
hrindir henni frá sér, hann græt-
ur, hann stendur einn uppi í heim-
inum þaðan í frá.
Já, maður stendur einn uppi í
heiminum þaðan í frá. Draumur-
inn um guðdóminn er ekki lengur
til. En í stað hans fyllist brjóst
nianns af þungbúnu rökkri, það er
söknuðurinn og vonleysið og hatrið
°g harmurinn og það er jafnvel
enn stórfenglegri reynsla en að
stúlkan manns fari burt, því þaðan
í frá veit maður, að maöurinn er
hæmdur til að vera einn, alltaf
einn, aleinn í dimmunni.
Síðan tekur ■ stúlkan sem maður
elskaði að leita manns í myrkrinu.
Maður finnur titrandi hendur
hennar strjúka yfir hár manns,
eða hún stendur í fjarlægð og
horfir á mann tárvotum augum,
eða hún kemur með einhverja gjöf
og færir manni, og þannig er hún
öþreytandi í leit sinni að þeim guð-
öómi, sem hún heldur að maður
búi yfir. En maðurinn býr ekki yfir
heinum guðdómi. Og það veit mað-
ur. Og þegar maður horfir á stúlk-
una, sem maður elskaði, vera aö
leita hans í myrkrinu með tárvot
augu og hann er ekki til og hún
trúir því ekki, en maður veit hvað
það er vonlaust, þá finnst manni
niaður sjá sjálfan sig vera að leita
hans þarna í myrkrinu og maður
íyllist hatri yfir því að hann skuli
ekki vera til og það bitnar á henni,
maður slær hana í andlitið, maður
tekur við gjöfunum, sem hún fær-
ir manni og grýtir þeim og brýtur
þær og treður þær undir fótum og
treður ást hennar undir fótum af
því maður getur ekki gefið henni
neitt í staðinn, og hatar sjálfan
sig um leið og maður slær hana og
langar til að fara að gráta. En þá
er það hún sem fer að gráta og ég
sem horfi á. Hún byrgir andlitið í
höndum sér og grætur og grætur
og litlu herðarnar hennar hristast
og hristast, en hún þorir ekki að
gráta hátt, af því ég, villidýrið,
sem misþyrmdi henni, ég stend yfir
henni og horfi á, og hún veit það
og elskar mig samt. Ég stend yfir
henni og í brjósti mínu er heilt
orkester að spila, það er gleðin,
sorgin, hatrið, þjáningin, allt í
senn, það er það dásamlegasta, sem
ég veit, það er það hryllilegasta,
sem ég veit. Þá finnst mér stund-
um ég vera djöfullinn sjálfur.
Hann sagði:
— Skiljið þér kannske ekki þessa
hyldjúpu þjáningu Haldið þér
kannske að það sé eftirsóknarvert
að vera í sporum mínum?
Hann grét.
III.
Ég sat við gluggann og horfði út
í kvöldhúmiö. Og ég sá hvernig
feröamennirnir komu og fóru í
stórum hópum og hvernig litli
hóteleigandinn sagði þeim þessa
sömu sögu upp aftur og aftur til