Dvöl - 01.01.1943, Blaðsíða 104

102
DVOL
í byrjun marzmánaðar vorum við
sendir þangað.
Við vorum fluttir í gripavögnum.
Átta hestar eða fjörutíu menn í
hverjum. Það hlýnaði í veðri, er
við komum inn í Þýzkaland, og
sólin kom fram úr skýjum. Við
fundum, að vorið var í nánd. Ég
var settur í opinn vöruvagn til
þess að gæta suðutækja okkar.
Þetta var starf, sem mér féll vel í
geð. Ég sveipaði að mér þykkri
gæruskinnsúlpu og ríkti einn í
vagni mínum. Ég sat á ofni og
dinglaði fótunum. Það var ólíkt
skemmtilegra heldur en þrúgast
og stirðna í argasta ólofti meðal
fjörutíu manna í lokuðum vagni.
Ég virti fyrir mér landið, sem við
ókum um, þorpin, akrana og snjó-
inn, sem var að hlána. Enginn lið-
þjálfi var til þess aö hafa gætur á
mér — ég þurfti engar áhyggjur aö
hafa út af hegðun minni. Ég var
átján ára gamall og andvaralaus
og söng allt hvað af tók:
Es soll der Fruhling mir kúnden,
Wo werde ich sie finden,
Wann neigt sich die Eine
Die Feine mir zu ....
Svo var gæzlustarfið tekið af
mér, og ég var lokaöur inni í
vagnklefa með þrjátíu og níu
drengjum öðrum.
Við komum í útjaðar Berlínar-
borgar eftir fjögurra daga ferða-
lag. Okkur hafði verið sagt, að
önnur leið yrði farin. En allt í einu
sáum við, að við vorum komnir til
Berlín — og við vorum allir úr
Berlín. Við fórum hægt í gegnum
borgina. Annað veifið nam lestin
staðar. Við tróðumst að opnum
dyrunum. Heillaðir störðum við á
húsin, húsin, þar sem heimili okk-
ar voru. Við fórum framhjá heim-
ilum foreldra okkar á leið til vest-
urvigstöðvanna. Jafnvel ærsla-
fengnustu ólátaseggirnir stein-
þögðu. Allt í einu rann það upp
fyrir okkur, hvað vesturvígstöðv-
arnar voru. Við vöknuðum af hin-
um væra svefni. Þetta var för til
heljar. Það var raunveruleikinn.
Enginn okkar vissi, hvort við
mundum sjá foreldra okkar né
heimkynni okkar framar.
Eftir nær klukkustundar ferö
um borgina og margar stuttar viö-
dvalir, nam lestin staðar á járn-
brautarbrúnni við Eberstrasse,
einmitt þar sem sést eftir Inn-
bruckerstrasse og á Bayrischer
Platz. Þar bjuggu foreldrar mínir.
Ég stóð viö vagndyrnar og starði
dáleiddur upp og niður Inns-
bruckerstrasse. Senn var ár liðið
síðan ég fór að heiman. Við vorum
að fara til vesturvígstöðvanna —
og fimm mínútna gangur heim. Að
fimm mínútum liðnum yrði ég
kominn til mömmu, kominn inn í
herbergi mitt, kominn heim, ef ég
stykki nú út. Ef til vill átti ég
aldrei að sjá hana framar. Tutt-
ugu mínútur var allt, sem ég
girntist — aðeins tuttugu mínút-
ur. Hversu lengi átti lestin að