Hlín - 01.01.1955, Qupperneq 131

Hlin
129
flestir bæir þar í kring hrundu, meira og minna. einnig á Stóra-
núpi.
Þá var nú rjettardagurinn upprunninn, fór heimilisfólkió, sem
farið gat, og síra Valdemar með því. Sagði hann mjer, að það
væri skemtisamkoma fyrir fólkið í sveitinni að fara í rjettirnar,
enda var þar samankominn fjöldi af fólki, æðri sem lægri. —
Dansaði unga fólkið þar á sljettunni rjett hjá, meðan aðrir drógu
fjeð í sundur. — Ekki þótti mjer það fallegt fje, háfætt og ull-
stutt, ólíkt norðlensku fje. —• Tveir menn voru þarna úr Reykja-
,vík, sem jeg átti'að fylgjast með, kvaddi jeg því þetta ágæta fólk
með kæru þakklæti, og hef síðan geymt mynd síra Valdemars
Briems sem þess manns, sem jeg hef orðið hrifnust af.
Þá var lagt upp seinni hluta dags sem leið liggur að Selfossi.
Þar voru þessir menn kunnugir og gistum við þar. Þá var þar
ekkert þorp, jeg held aöeins þessi eini bær. A Selfossi var ný
baðstofa, sem jeg kom inn í, var mjer sagt að einmitt þar hefði
það verið, sem baðstofuveggurinn fjell ofan á hjónin í rúminu og
þau biðu bæði bana. Það var í jarðskjálftanum 1896.
Að morgni byrjuðum við á því að fara yfir hina nýju brú á
Olfusá, og svo sem leið liggur tiil Reykjavíkur. — Löng fanst
mjer sú leið, enda ekki neitt fjelagslegir samferðamennirnir,
miðaldra menn, víst báðir giftir, og tóku ekkert tiílit til þess, þó
með þeim væri ung stúlka. — Jeg fjekk að vísu að fara veginn á
eftir þeim.
Til Reykjavíkur komum við í myrkri, sá jeg því ekki um-
hverfið, og vissi ekki fyr en komið var á leiðarenda, að húsi
föðurbróður míns í Suðurgötunni (Jóhanns Þorkelssonar, dóm-
kirkjuprests). Þar skildu þeir við mig, samferðamennirnir, og sá
jeg þá ekki síðan. — Þarna settist jeg að í bráðina, en þá voru
vandræðin með hestinn. — Mjer til láns kom samferðamaður
minn að norðan, og bauðst til að kaupa hestinn, 28 krónur fjekk
jeg fyrir hann, og þarmeð átti jeg nokkrar krónur. — Til Bern-
höfts tannlæknis fór jeg svo og ljet hreinsa tannræflana, 12
krónur kostaði það, og stóð yfir í hálfan mánuð. Þá var ekki
deyft, og oft ekki dregin nema ein eða tvær tennur annan hvorn
daS- — Að því loknu átti jeg að bíða eftir tönnunum í 3 mánuði,
°g kosta áttu þær 80 krónur. Það voru miklir peningar þá. —
Svo fjekk jeg mjer vist sem innistúlka, þar voru 5 börn, elsta 10
ara, sem jeg átti að sjá um, fyrir utan mörg önnur störf. — 25
krónur étti kaupið að vera yfir allan veturinn. — Tennurnar
fjekk jeg á tilsettum tíma, og fjekk jeg bankalán til að borga
með.
9