Hlín - 01.01.1955, Qupperneq 138

136
Hlín
einum manni á ári hverju. Það er örðugra að skraba saman fje
hjer til ferðarinnar heim, en hingað til hefur það þó tekist, og er
fje til ferðar handa einum heim á komandi sumri. — Margt af
þessu góða, gamla fólki hefur kvatt kóng og prest í útvarpi, og
virðist furðu vel hafa haldið sínum íslensku einkennum, þrátt
fyrir langa útivist.“
Svo mörg eru þau orð.
Þorfinnur prentari heldur úti blaði: „Heima og erlendis", sem
hann setur sjálfur — oft upp úr sjer — prentar og annast útsend-
ingu á. Argangurinn kastar 10 kr. og kemur út 3. hvern mánuð. —
Hefur komið út í 7 ár.
Þorfinnur er ódrepandi! — H. B.
Kona á Vesturlandi skrifar: — Jeg var sjúklingur alt sumarið
í fyrra. — Yngsta dóttir mín (20 ára) annaðist heimilið, en hún
er nú trúlofuð og fer í burtu alt hvað líður, og þá verðum við ekki
nema 4 eftir, aðeins 2 af sjö börnum verða þá ógift. — Svona
smátínist þetta frá manni, og síðast verðum við tvö eftir. — Ekki
er það annað en það, sem jeg er viðbúin, hef aldrei hugsað mjer
að eiga börnin fyrir sjálfa mig, en hitt hef jeg oft reynt að biðja
Guð um að gefa, að þau yrðu nýtir menn hvert i sinni stjett. —
Það er vissulega það eina, sem jeg hef getað í seinni tíð. — Jeg
hef verið heilsulítil í 12—14 ár, og þá fór heimilið að miklu leyti
út úr höndunum á mjer, og varð að ýmsu leyti alt öðruvísi en jeg
hafði hugsað mjer. — Sjélfræði nútímans dró unglingana með
sjer, en nú, eftir að þau eru fullorðin, reynast þau okkur vel. —
Jeg var 60 ára í fyrravetur og maðurinn minn 70 ára í haust, svo
nú er ellin framundan, en við kvíðum henni ekki, ef heilsan er
þolanleg.
Camall nemandi frá Ytriey skrifar á þorranum 1955: — Það er
ósköp kalt á degi hverjum og altaf svo hvast. — Svo eru að berast
hafísfregnir, og þær setja altaf hroll í mig. — Jeg minnist vorsins
1902, þegar frú Elín Briem hjelt upp á 25 ára afmæli skólans 12.
maí, að þá var Húnaflói fullur af hafís, og við, sem vorum í af-
mælinu og áttum heima fyrir innan ána, gengum Blöndu á gaddís
á milli. — Þá var nú kalt, en enginn fann til kulda það kvöld við
gleðskap og góðar veitingar hjá frú Elíni.
Úr Dalasýslu er skrifað vorið 1955: — Þeir yngri biða í sælli
tilhlökkun birtu, yls og þæginda, er rafmagnið veitir, sem nú er
að smáþokast út í sveitirnar. — En við þessi eldri, sem byggjum
útkjálkasveitir, og fylgt höfum framþróun frá lýsislömpum til
smá rafstöðva, gleðjumst líka í vissunni um að loks verði hvert
, býli á landinu bjart, hlýtt og byggilegt. — Hamingjan gefi að frið-